| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
The late Ottoman genocides is a historiogr … The late Ottoman genocides is a historiographical theory which sees the concurrent Armenian, Greek, and Assyrian genocides that occurred during the 1910s–1920s as parts of a single event rather than separate events which were initiated by the Young Turks. Although some sources, including The Thirty-Year Genocide by the historians Benny Morris and Dror Ze'evi, characterize this event as a genocide of Christians, others such as those written by the historians Dominik J. Schaller and contend that such an approach "ignores the Young Turks' massive violence against non-Christians", in particular against Muslim Kurds. The historian and sociologist Uğur Ümit Üngör states that the mass violence and enslavement which occurred in the late Ottoman Empire and its successor state includes—but is not limited to—the persecutions of Muslims during the Ottoman contraction in the 19th and early 20th century, the Adana massacre of Armenians in 1909, the Greek genocide (1913–1922), the Assyrian genocide (1914–1924), the Armenian genocide (1915–1917), the 1921 Koçgiri massacres of Kurdish rebels, "the mass violence against Kurds from the 1925 Sheikh Said conflict to the 1938 Dersim massacre", the 1934 Thrace pogroms against Jews and the 1955 Istanbul pogrom against Greeks and Armenians. Other scholars sometimes also include the earlier Hamidian massacres of Armenians in the 1890s or the deportations of Kurds between 1916 and 1934. According to the journalist Thomas de Waal, there is a lack of a work similar to historian Timothy Snyder's Bloodlands that attempts to cover all of the mass violence in Anatolia and the Caucasus between 1914 and 1921. De Waal suggests that while "the genocide of 1915–1916 would stand out as the biggest atrocity of this period... [such a work] would also establish a context that would allow others to come to terms with what happened and why, and also pay homage to the many Muslims who died tragically in this era". Muslims who died tragically in this era".
, Ο όρος Γενοκτονία Αρμενίων, Ελλήνων και Ασ … Ο όρος Γενοκτονία Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων (όχι πάντα με αυτή τη σειρά, και ενίοτε με τη διατύπωση «Ποντίων Ελλήνων») χρησιμοποιείται στη διεθνή βιβλιογραφία, ειδησεογραφία και πολιτική για την από κοινού μελέτη, συζήτηση ή αναγνώριση των γενοκτονιών των τριών αυτών εθνικών κοινοτήτων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στις δεκαετίες του 1910 και 1920. Αναγνωρίζεται ότι η γενοκτονία των τριών αυτών εθνοτήτων έχει πολλά κοινά. Η από κοινού δίωξή τους διαπιστώθηκε και καταγράφηκε ήδη από το 1915. Ο τότε υποπρόξενος της Γερμανίας στην Αλεξανδρέττα αναφέρει: «Κατά τις τελευταίες ημέρες έγιναν έρευνες από σπίτι σε σπίτι σε όλα τα σπίτια των Χριστιανών υπηκόων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που μένουν εδώ - Αρμενίων, Συρίων και Ελλήνων – κατά διαταγή από ψηλά (πιθανότατα από την Κωνσταντινούπολη). Σε μερικά σπίτια κατασχέθηκαν έγγραφα, προφανώς επειδή μόνο ήταν σε ξένη γλώσσα, ... Όπως άκουσα από στρατιωτικούς, αυτές οι ενέργειες έγιναν λόγω της αυξανόμενης δυσπιστίας που μεγαλώνει μέσα σε κυβερνητικούς κύκλους εναντίον των Χριστιανών (και ειδικά των Αρμενίων) της Συρίας και της Κιλικίας – και είμαι σίγουρος και αλλού - ...» Ο ιερέας Johannes Lepsius ανέφερε από το Πότσδαμ προς το Γερμανικό Υπ. Εξωτερικών τον Ιούνιο του 1915: «... 200.000 Αρμένιοι έχουν πληγεί από τις εκτοπίσεις μέχρι στιγμής ... Επειδή εκτοπίστηκε επίσης ο Ελληνικός πληθυσμός από χωριά της Θράκης μεταξύ Αδριανούπολης και της Θάλασσας του Μαρμαρά, είναι προφανές ότι πρόκειται για προσπάθεια μείωσης του Χριστιανικού πληθυσμού της αυτοκρατορίας όσο το δυνατόν περισσότερο υπό το κάλυμμα του στρατιωτικού νόμου και με την ενεργοποίηση του ενθουσιασμού των Μουσουλμάνων που ξεσηκώνει ο ιερός πόλεμος, εγκαταλείποντάς τους [τους Χριστιανούς] στον αφανισμό με τη μεταφορά τους σε καιρικά δυσμενείς και ανασφαλείς περιοχές κοντά στα σύνορα.» Υπήρξε κοινή δυσμενής μεταχείριση Αρμενίων και Ελλήνων και σε άλλες περιπτώσεις, όπως κατά την αποστολή τους σε τάγματα εργασίας με σκοπό την εξόντωσή τους. Η Γενοκτονία των Ασσυρίων ήταν τμήμα της ίδιας διαδικασίας που ακολουθείτο για όλη τη Χριστιανική μειονότητα, με σφαγές που μερικές φορές γίνονταν στις ίδιες περιοχές και στον ίδιο χρόνο με τους Αρμενίους. Ο Αμερικανός πρέσβης των ΗΠΑ στην Οθωμανικής Αυτοκρατορία, Χένρυ Μόργκενταου, σημειώνει επίσης την από κοινού δίωξη Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων: «Οι Αρμένιοι δεν είναι οι μόνοι υπήκοοι στην Τουρκία που υπέφεραν από την πολιτική της μετατροπής της Τουρκίας σε χώρα αποκλειστικά για Τούρκους. Την ιστορία που ανέφερα για τους Αρμενίους θα μπορούσα επίσης να αναφέρω με μερικές τροποποιήσεις για τους Έλληνες και τους Σύριους. ...» (Shirinian, σ. 3) Μάρτυρες της κακοποίησης και της πορείας θανάτου χιλιάδων μελών των τριών εθνοτήτων, ήταν και οι Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιωτικοί (ANZAK) που ήταν αιχμάλωτοι των Τούρκων. Ο G. Shirinian παρατηρεί ότι αυτές οι τρεις πληθυσμιακές ομάδες Χριστιανών αναπτύχθηκαν με παρόμοιο τρόπο μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και ο ακραίος εθνικισμός των Νεοτούρκων είχε παρόμοια επίδραση στις Χριστιανικές μειονότητες. Πιστεύει ότι μπορεί κανείς να αντιληφθεί καλύτερα τις αιτίες, τις μεθόδους και την επίδραση της ακραίας βίας πάνω σε καθεμία από αυτές τις ομάδες αν τις μελετήσει από κοινού. Ταυτόχρονα αναγνωρίζεται ότι υπάρχουν και διαφορές μεταξύ καθεμιάς από αυτές τις περιπτώσεις, γι'αυτό και προτείνεται και ο όρος «Οθωμανικές Γενοκτονίες» στον πληθυντικό. Υπάρχουν διάφοροι ιστορικοί λόγοι για τους οποίους οι τρεις γενοκτονίες δεν μελετήθηκαν από κοινού, και επικράτησε ο όρος «Αρμενική Γενοκτονία». (Shirinian, σ. 5) Για την περίπτωση των Ελλήνων, διαπιστώνεται ότι μερικοί Έλληνες ιστορικοί της διασποράς έχουν μελετήσει την καταστροφή των Οθωμανών Ελλήνων. Επίσης υπάρχουν σημαντικές μελέτες που έχουν γίνει στην Ελλάδα αλλά παραμένουν μη προσβάσιμες σε όσους δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα. Ταυτόχρονα, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν υποστήριξαν αυτόν τον τομέα. Μερικοί πιστεύουν ότι αυτό συνέβη γιατί οι μελέτες αποκαλύπτουν κάποια λάθη της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, και άλλοι ότι συνέβη για να μην ενταθούν οι σχέσεις με την Τουρκία που είναι σύμμαχος στο ΝΑΤΟ. (Shirinian, σ. 7). Οι Dominik J. Schaller και Jürgen Zimmerer θεωρούν ότι η ιστοριογραφία δεν μπορεί να εξετάζει ξεχωριστά κάθε μία από αυτές τις εθνικές ομάδες που διώχθηκαν, στις οποίες εκτός από τους Αρμενίους, Έλληνες και Ασσυρίους περιλαμβάνουν και τους Κούρδους της Άνω Αρμενίας. Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι άλλες φυλές Κούρδων συμμετείχαν στις σφαγές Χριστιανών και άλλες αγωνίστηκαν εναντίον των Νεοτούρκων και έδωσαν καταφύγιο στους Αρμενίους. Οι προσπάθειες των Αρμενικών λόμπυ, των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μελετητών γενοκτονιών ήταν οι πλέον επιτυχημένες στον παγκόσμιο «ανταγωνισμό μεταξύ των θυμάτων» σε ότι αφορά την παγκόσμια αναγνώριση και διεκδίκηση αποζημιώσεων. «Ατυχώς» αυτό είχε ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση της μνήμης των άλλων μειονοτικών ομάδων που υπέφεραν από την εθνοκάθαρση που διέπραξαν οι Νεότουρκοι.. Λιγότερο γνωστή έγινε διεθνώς η δίωξη των μικρότερων μειονοτήτων, όπως των Ασσυρίων, οι οποίοι δεν είχαν εξωτερικά εθνικά κράτη όπως οι Αρμένιοι και οι Έλληνες, ούτε ισχυρά διεθνή λόμπυ. Ορισμένοι συγγραφείς που εξετάζουν ως μια ενότητα τη γενοκτονία αυτών των εθνών, χαρακτηρίζουν τις γενοκτονίες Ελλήνων και Ασσυρίων ως «λιγότερο γνωστές». Άλλοι μελετητές παρατηρούν ότι οι διωγμοί είχαν στόχο όλες τις Χριστιανικές μειονότητες γιατί είχαν θρησκευτικά κίνητρα. Στις 11 Οκτωβρίου 1914 ο σουλτάνος Μεχμέτ V κήρυξε «τζιχάντ» εναντίον όλων των Χριστιανών που ζούσαν στην αυτοκρατορία. Η πρόσκληση για ιερό πόλεμο επιβεβαιώθηκε στις 14 Νοεμβρίου 1914 από τον σεΐχ-αλ-ισλαμ, τον κορυφαίο μουσουλμάνο κληρικό. Ο πόλεμος είχε στόχο όλους τους Χριστιανούς και έπληξε ιδιαίτερα τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες. Δεν εφαρμόστηκε στον Εβραϊκό πληθυσμό εκτός μερικών εξαιρέσεων. Από τη μελέτη απομνημονευμάτων διαπιστώνεται ότι οι αρχιτέκτονες και οι εκτελεστές της γενοκτονίας δεν έκαναν διάκριση μεταξύ των Χριστιανών, ανεξάρτητα αν ήταν Ασσύριοι, Αρμένιοι ή Έλληνες. Από κοινού εξετάζεται η γενοκτονία αυτών των εθνοτήτων και σε ό,τι αφορά τη στόχευση των παιδιών. Αρχικά η επιστημονική μελέτη επικεντρώθηκε στα παιδιά των Αρμενίων, αλλά επεκτάθηκε και στα παιδιά των άλλων κοινοτήτων με το έργο του Ελληνοαυστραλού μελετητή Παναγιώτη Διαμαντή.ληνοαυστραλού μελετητή Παναγιώτη Διαμαντή.
, Пізні османські геноциди — історіографічна … Пізні османські геноциди — історіографічна теорія, яка розглядає одночасні геноциди вірмен, греків та ассірійців, що відбулися протягом 1910–1920-х років, як частину однієї події, а не окремої політики, яку проводили молодотурки. Хоча деякі джерела, зокрема «Тридцятирічний геноцид» істориків Бенні Морріса та Дрора Зе’єві, характеризують цю подію як геноцид християн, інші, наприклад, написані істориками Домініком Дж. Шаллер стверджують, що такий підхід «ігнорує масове насильство молодих турків проти нехристиян», зокрема проти курдів-мусульман. Історик і соціолог Угур Юміт Юнґор стверджує, що масове насильство в пізній Османській імперії та її спадкоємцях включає, але не обмежуючись ними, переслідування мусульман під час Османської імперії в 19 і на початку 20 століття, різанину вірмен в Адані в 1909 році, Грецький геноцид (1913–1922), ассирійський геноцид (1914–1924), геноцид вірмен (1915–1917), різанина курдських повстанців у Кочгірі 1921 року, «масове насильство проти курдів від конфлікту шейха Саїда 1925 року до конфлікту шейха Саїда до 1938 року різанина», погроми у Тракії 1934 року проти євреїв, через погром у Стамбулі проти греків та вірмен 1955 року. Інші вчені іноді також включають попередні розправи над вірменами в Гаміді в 1890-х роках або депортації курдів між 1916 і 1934 роками. За словами журналіста Томаса де Ваала, бракує роботи, схожої на «Криваві землі» історика Тімоті Снайдера, яка намагалася б висвітлити все масове насильство в Анатолії та на Кавказі між 1914 та 1921 роками. Де Ваал припускає, що, хоча «геноцид 1915–1916 років виділяється як найбільше звірство цього періоду... [такий твір] також створить контекст, який дозволить іншим змиритися з тим, що сталося і чому, і також віддати шану багатьом мусульманам, які трагічно загинули в цю епоху».ьманам, які трагічно загинули в цю епоху».
|
| rdfs:comment |
Ο όρος Γενοκτονία Αρμενίων, Ελλήνων και Ασ … Ο όρος Γενοκτονία Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων (όχι πάντα με αυτή τη σειρά, και ενίοτε με τη διατύπωση «Ποντίων Ελλήνων») χρησιμοποιείται στη διεθνή βιβλιογραφία, ειδησεογραφία και πολιτική για την από κοινού μελέτη, συζήτηση ή αναγνώριση των γενοκτονιών των τριών αυτών εθνικών κοινοτήτων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στις δεκαετίες του 1910 και 1920. Αναγνωρίζεται ότι η γενοκτονία των τριών αυτών εθνοτήτων έχει πολλά κοινά. Η από κοινού δίωξή τους διαπιστώθηκε και καταγράφηκε ήδη από το 1915. Ο τότε υποπρόξενος της Γερμανίας στην Αλεξανδρέττα αναφέρει: της Γερμανίας στην Αλεξανδρέττα αναφέρει:
, Пізні османські геноциди — історіографічна … Пізні османські геноциди — історіографічна теорія, яка розглядає одночасні геноциди вірмен, греків та ассірійців, що відбулися протягом 1910–1920-х років, як частину однієї події, а не окремої політики, яку проводили молодотурки. Хоча деякі джерела, зокрема «Тридцятирічний геноцид» істориків Бенні Морріса та Дрора Зе’єві, характеризують цю подію як геноцид християн, інші, наприклад, написані істориками Домініком Дж. Шаллер стверджують, що такий підхід «ігнорує масове насильство молодих турків проти нехристиян», зокрема проти курдів-мусульман.християн», зокрема проти курдів-мусульман.
, The late Ottoman genocides is a historiogr … The late Ottoman genocides is a historiographical theory which sees the concurrent Armenian, Greek, and Assyrian genocides that occurred during the 1910s–1920s as parts of a single event rather than separate events which were initiated by the Young Turks. Although some sources, including The Thirty-Year Genocide by the historians Benny Morris and Dror Ze'evi, characterize this event as a genocide of Christians, others such as those written by the historians Dominik J. Schaller and contend that such an approach "ignores the Young Turks' massive violence against non-Christians", in particular against Muslim Kurds.ians", in particular against Muslim Kurds.
|
