| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
Philipp Schall von Bell (died 1560) was th … Philipp Schall von Bell (died 1560) was the commander-in-chief (Landmarschall) of the Livonian Confederation forces during the first two years of the Livonian War (1558–1583). Von Bell was taken prisoner after the disastrous Battle of Ergeme and executed by tsar Ivan IV of Russia. Philipp Schall von Bell joined the Livonian Order around the year 1540. From 1545 he held the post of vice commander (Hauskomtur) in Riga and in 1551 he became commander (Komtur) of Marienburg (Alūksne). After the Livonian War began in 1558, he became the last Land Marshal or commander-in-chief of the Livonian Order. On 2 August 1560, upon hearing the news of Muscovites leaving Dorpat (Tartu) for a siege of Fellin (Viljandi), von Bell set up an ambush near the village Ermes (Ergeme, Latvia). Von Bell miscalculated the strength of the enemy; he expected to attack and destroy a small detachment but instead ran into the main Muscovite army. His small force of a few hundred members of the Order and 500 auxiliaries succeeded in smashing through the Muscovite front, however, the Russian flank successfully maneuvered through the woods surrounding woodland, enveloped the Livonian forces and forced them to flee in disarray. This was the last field battle of the Livonian Order; after that, the Order only managed to offer resistance from castles, for example in Weissenstein (Paide, Estonia). Philipp Schall von Bell was taken prisoner by Aleksey Adashev's men; in total, the Russians captured eleven senior officers and 120 German nobles. Initially, the Muscovite commanders treated the prisoners with respect, hoping that this would help in securing the loyalty of conquered Livonia. Schall von Bell and senior Livonian officers were sent to the court of tsar Ivan IV of Russia. When they finally met, Ivan was enraged by von Bell's hostile and unforgiving answers, and ordered the immediate execution of the prisoners. Philipp and his brother, Werner Schall von Bell (Komtur of Goldingen), as well as three other nobles were beheaded, their bodies thrown to the dogs. According to another version of the story, the prisoners were doomed by Adashev's patronage; Ivan had been displeased with Adashev earlier and had demoted him from court service to the combat troops. Aleksey Adashev died of fever in Dorpat in the same year; his brother Daniil was executed by Ivan in 1563. The sole survivor among the high-ranking prisoners of the war, the Bishop of Dorpat Hermann II Wesel, who had been captured in 1558, retained Ivan's favor and was allowed to bury the dead outside of town in accordance with the manner of the Catholic faith. Centuries later, the tombstones of an abandoned cemetery were reused for the pavement of Moscow streets. In 1823, the tomb of Werner Schall von Bell was discovered in the mud of Yakimanka District, and since then has been preserved, first in the Rumyantsev Museum and now in the Moscow Kremlin.tsev Museum and now in the Moscow Kremlin.
, Филипп Шалль фон Белль (ум. декабрь 1560, Москва) — последний ландмаршал Ливонского ордена (1558—1560), участник Ливонской войны с Русским государством.
, Philipp Schall von Bell (ur. ?, zm. 1560 w Moskwie) – ostatni wielki marszałek zakonu krzyżackiego w Inflantach w latach 1558-1560. Uczestnik wojen inflanckich.
, Philipp Schall von Bell († 1560 in Moskau) war Landmarschall des Deutschen Ordens in Livland.
, Ο Φίλιπ Σαλ φον Μπελ (Friedrich Schall von … Ο Φίλιπ Σαλ φον Μπελ (Friedrich Schall von Bell, αποβιώσας το 1560) ήταν αρχιστράτηγος (Landmarschall) των στρατιωτικών δυνάμεων του Λιβονικού Τάγματος στην διάρκεια των πρώτων δύο ετών του (1558–1583). Ο Φον Μπελ πιάστηκε αιχμάλωτος μετά την καταστροφική και εκτελέστηκε από τον Τσάρο Ιβάν Δ΄ της Ρωσίας. Ο Φίλιπ Σαλ φον Μπελ εντάχθηκε στο Λιβονικό Τάγμα κατά το 1540. Μετά το 1545, ήταν υποδιοικητής (Hauskomtur) της Ρίγας, ενώ το 1551 ορίστηκε διοικητής (Komtur) του Μαρίενμπουργκ (Άλουκσνε). Μετά το ξέσπασμα του Λιβονικού Πολέμου το 1558, αποτέλεσε τον τελευταίο Landmarschall ή αρχιστράτηγο του Λιβονικού Τάγματος. Στις 2 Αυγούστου 1560, μαθαίνοντας πως τα στρατεύματα της Μοσχοβίας εγκατέλειπαν το Ντόρπατ (Τάρτου) για να πολιορκήσουν το Φέλιν, ο Φον Μπελ έστησε ενέδρα κοντά στο Έρμες. Ο Φον Μπελ, ωστόσο, υπολόγισε λάθος την στρατιωτική δύναμη του εχθρού του, καθώς περίμενε να επιτεθεί και να καταστρέψει ένα ολιγάριθμο στράτευμα, ενώ, αντιθέτως, επιτέθηκε στο κυρίως τμήμα του μοσχοβίτικου στρατού. Το μικρό αριθμητικά στράτευμά του, το οποίο αποτελείτο από μερικές εκατοντάδες μέλη του Τάγματος και 500 βοηθητικούς κατάφερε να εισχωρήσει εντός του μοσχοβίτικου μετώπου, ωστόσο, τα άκρα του ρωσικού στρατεύματος, κινούμενα εντός της πυκνής βλάστησης της περιοχής, περικύκλωσαν τις δυνάμεις του Λιβονικού Τάγματος, υποχρεώνοντάς τες να τραπούν σε άτακτη φυγή. Αυτή ήταν η τελευταία μάχη του Λιβονικού Τάγματος, καθώς, μετά το πέρας αυτής, το Τάγμα περιορίστηκε στην εντός των κάστρων του άμυνα, όπως συνέβη στο Βάισενσταϊν. Ο Φίλιπ φον Μπελ πιάστηκε αιχμάλωτος, στην διάρκεια της μάχης αυτής, από τους άνδρες του . Συνολικά, οι Ρώσοι αιχμαλώτισαν έντεκα υψηλόβαθμους αξιωματικούς και 120 Γερμανούς ευγενείς. Αρχικά, οι Μοσχοβίτες αξιωματικοί συμπεριφέρθηκαν με σεβασμό απέναντι στους αιχμαλώτους, ευελπιστώντας πως αυτό θα βοηθούσε στην εξασφάλιση της εμπιστοσύνης της κατακτημένης Λιβονίας. Ο Φον Μπελ και οι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί των δυνάμεων της Λιβονίας εστάλησαν στην αυλή του Τσάρου Ιβάν Δ΄ της Ρωσίας. Όταν τελικά οι δύο άνδρες συναντήθηκαν, ο Ιβάν αγανάκτησε με τις εχθρικές και αμείλικτες απαντήσεις του Φον Μπελ και διέταξε την άμεση εκτέλεση των αιχμαλώτων. Ο Φίλιπ και ο αδερφός του, Βέρνερ Σαλ φον Μπελ, καθώς και τρεις άλλοι ευγενείς αποκεφαλίστηκαν, ενώ τα σώματά τους πετάχτηκαν στα σκυλιά. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, οι αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν κατόπιν διαταγής του Αντάσεφ, κάτι που δυσαρέστησε ιδιαιτέρως τον Ιβάν, ο οποίος ήταν ήδη δυσαρεστημένος με τον Αντάσεφ. Αποτέλεσμα ήταν η αποπομπή του από την αυλή του Ιβάν και η μετάθεσή του στο στρατιωτικό μέτωπο. Ο Αλεξέι Αντάσεφ απεβίωσε εμπύρετος στο Ντόρπατ στην διάρκεια του ίδιου έτους, ενώ ο αδερφός του, Ντανιίλ, εκτελέστηκε από τον Ιβάν το 1563. Ο μοναδικός επιζών μεταξύ των υψηλόβαθμων αιχμαλώτων, , , κατάφερε να κερδίσει την εύνοια του Ιβάν και του επετράπη να κηδεύσει τους εκτελεσθέντες εκτός των τειχών της πόλης. Μερικούς αιώνες αργότερα, οι ταφικές πλάκες ενός εγκαταλελειμμένου κοιμητηρίου χρησιμοποιήθηκαν εκ νέου για την πλακόστρωση των οδών της Μόσχας. Το 1823, ο τάφος του Βέρνερ Σαλ φον Μπελ ανακαλύφθηκε σε λασπώδη έκταση στο , και έκτοτε διατηρήθηκε, αρχικά στο Μουσείο Ρουμιάντσεφ και σήμερα στο Κρεμλίνο της Μόσχας.άντσεφ και σήμερα στο Κρεμλίνο της Μόσχας.
|
