| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
Performativität ist ein Begriff der Sprech … Performativität ist ein Begriff der Sprechakttheorie und bezeichnet einen besonderen Zusammenhang zwischen Sprechen und Handeln. Der normale Zusammenhang zwischen Sprechen und Handeln wird als Sprechhandlung bezeichnet – womit verdeutlicht wird, dass „Sprechen“ eine absichtliche Tat ist. Performativ ist die Sprechhandlung, wenn sie ausgeführt oder konkretisiert wird (Beispiele: das tun, was man sagt, oder einen konkreten Entscheidungszeitpunkt nennen). Performativität bezeichnet also die Ausführung oder Konkretisierung des gesprochenen Wortes.r Konkretisierung des gesprochenen Wortes.
, Перформати́в (лат. performo — «создаю», «о … Перформати́в (лат. performo — «создаю», «образовываю») — речевые акты, равноценные поступку. В широкое употребление этот термин ввел Джон Остин, разделявший высказывания на перформативные и констатирующие. Примерами перформативов являются клятвы, обещания, предупреждения, приказания. Перформативы обладают следующими свойствами:
* Часто перформативными выражениями являются глаголы в первом лице единственного числа, например, «поздравляю», «требую» и так далее, возможны также обезличенные формулировки («Пассажиров просят пройти на посадку»).
* Оценивать перформативы на истинность невозможно, в отличие от констативов они не могут быть признаны истинными или ложными.
* Перформативное высказывание можно оценить на эффективность («условие успешности», «верифицируемость употребления»).
* Перформативы базируются на принятой в обществе системе норм, которая определяет последствия для сделанного высказывания. Неверное перформативное использование глаголов может порождать языковую игру и юмор. Например, глагол «аргументировать» не употребляется перформативно, поэтому ответ «Аргументирую!» на обращение «Аргументируйте?» в эстрадном диалоге Романа Карцева и Виктора Ильченко порождал комический эффект.ктора Ильченко порождал комический эффект.
, Перформати́в (середньолат. Performo — дію) … Перформати́в (середньолат. Performo — дію) — висловлювання, еквівалентне дії, вчинку; повідомлення, препозитивна складова якого не може бути оцінена в межах категорій істинності/неістинності. За Остіном, саме перформативи складають операційну базу мови: «Насправді, мова має небагато, якщо взагалі має, експліцитних конвенцій, і в ній взагалі немає різких обмежень у сферах дії її правил, між семантичним і синтаксичним», де під «експліцитними конвенціями» він має на увазі правила вживання. Терміни «перформатив» і «перфомативне речення» вживаються Дж. Остіном як синоніми. Зазначимо також, що перформативом або перформативним реченням учений називає лише висловлювання в перформативному вживанні (порівняння: обіцяю — обіцяти). Тобто, для того щоб вважатися перформативом, речення повинно бути реалізоване в мовленнєвій ситуації, і дія, що ним називається, повинна бути виконана. Розвиваючи свою теорію, Джон Остін подає мовленнєвий акт (перформатив) як утворення, що складається з трьох рівнів: локуції (локутивний акт), іллокуції (іллокутивний акт), перлокуції (перлокутивний акт). (2) Джон Остін виділяє в досліджуваному об'єкті такі групи: 1.
* Вердиктиви (за ознакою винесення вердикту, за ознакою оцінювання, поглядом): засуджувати, оцінювати, розуміти, розраховувати, аналізувати. 2.
* Екзерситиви (за ознакою влади, права, впливу): призначати, застерігати, наказувати, заповідати, називати. 3.
* Комісиви (за ознакою обіцянки, різними зобов'язаннями, включаючи декларації): заявляти, обіцяти, підтримувати, присягати. 4.
* Бехабітиви (за ознакою соціальних конвенцій): вибачатися, вітати, хвалити, співчувати, дякувати. 5.
* Експозитиви (уособлюють те, яке місце займає наше вживання під час дискусії чи бесіди): відповідати, визнавати, припускати, інформувати.(2) Джон Серль, аналізуючи класифікацію Дж. Остіна, зазначав, що головним її недоліком є відсутність чітких критеріїв розмежування одного різновиду іллокутивної сили від іншого. З цим можна цілком погодитися, бо і сам Джон Остін у своїй роботі «Слово як дія» зазначав з приводу власної класифікації: «Останні два класи такі, що спричиняють мені найбільше неприємностей, і цілком можливо, що вони не зовсім чітко розмежовані і пересікаються одне з одним або навіть виникне необхідність у новій класифікації» (3) У лінгвістичній науці відомий факт розподілу перформативів на сильні та слабкі на основі такого критерію, як наявність соціальних наслідків у результаті вимовляння перформатива. Слабкими називають перформативи, які з'ясовують такі наміри мовця, що засвідчують спосіб надання інформації, наприклад: Я визнаю, що невинний. Каюсь у гріхах своїх. Сильними називають перформативи, вимова яких спричиняє соціальні, юридичні чи буденні наслідки, наприклад: Зобов'язуюсь сплатити всі кошти. Гарантуємо своєчасну доставку. Я накладаю вето на цей законопроєкт. Відомий факт розподілу перформативів на безперечні і сумнівні. Для безперечних — перформативне вживання є цілком природним і сприймається як семантично нейтральне. Для сумнівних — перформативне вживання трапляється досить рідко і вимагає особливих ситуативних умов. У ряді досліджень виділяють так звані ментальні і соціальні перформативи. Якщо іллокутивна мета ментальних перформативів — зміна ментального простору, то призначення соціальних — зміна соціального простору. За таким принципом до дієслів, що виконують функції ментальних перформативів, відносять: проаналізуємо, прослідкуємо, звернемося (до), передбачимо та інші. Якщо соціальні перформативи рівнозначні вчинку, то ментальні — кроку в міркуванні. В основі перших полягає соціально значима дія; в основі других — «ментально» значима дія, інтелектуальна операція, новий ментальний стан.(4)уальна операція, новий ментальний стан.(4)
, Performativitet betecknar handlingsaspekte … Performativitet betecknar handlingsaspekten hos språkliga yttranden eller andra symboliska uttrycksformer (till exempel rituella eller teatrala uppföranden). När man frågar efter ett yttrandes (eller ett uppförandes) performativitet frågar man efter dess effekt eller verkan. Man vänder uppmärksamheten mot det som yttrandet (uppförandet) gör eller uträttar, inte mot det som det betyder. Under de senaste 20 åren har performativitet blivit ett nyckelbegrepp inom humaniora, kultur- och socialvetenskaperna. Begreppet har sina rötter inom språkvetenskap å ena sidan, inom etnologi och teatervetenskap å andra sidan. Särskilt inom genusvetenskap har begreppet performativitet genom förmedling av Judith Butler fått stort inflytande. Eftersom begreppet används inom många olika vetenskapsområden har det utformats på olika sätt. Det är därför svårt att ge en enhetlig definition.ärför svårt att ge en enhetlig definition.
, In the philosophy of language and speech a … In the philosophy of language and speech acts theory, performative utterances are sentences which not only describe a given reality, but also change the social reality they are describing. In a 1955 lecture series, later published as How to Do Things with Words, J. L. Austin argued against a positivist philosophical claim that the utterances always "describe" or "constate" something and are thus always true or false. After mentioning several examples of sentences which are not so used, and not truth-evaluable (among them nonsensical sentences, interrogatives, directives and "ethical" propositions), he introduces "performative" sentences or illocutionary act as another instance. or illocutionary act as another instance.
, Performativita (z lat. performāre – ztvárn … Performativita (z lat. performāre – ztvárnit, stvořit) je specifickým druhem performance (vystoupení), zabývající se jazykem (verbálním i neverbálním) jako schopností realizovat myšlenky a názory, neboli převést ideu v čin. Performativita se soustředí na čirou přítomnost (spojeno s originalitou, neopakovatelností). Jedná se o singulární zkušenost, kterou nelze převést na pravidelnost kódu. S pojmem performativita pracuje mnoho vědních oborů, např. sociologie, filosofie, psychologie, antropologie, ale také lingvistika či divadelní věda.e, ale také lingvistika či divadelní věda.
, Por «enunciados performativos» —calco del … Por «enunciados performativos» —calco del inglés performative, ‘realizativo’— o actos de habla realizativos, se conoce a uno de los tipos posibles de enunciados descritos por John Langshaw Austin, filósofo del lenguaje en su obra Cómo hacer cosas con palabras, en la que se recogía de modo póstumo su teoría de los actos de habla. Austin llama enunciado performativo al que no se limita a describir un hecho sino que por el mismo hecho de ser expresado realiza el hecho. Se pueden encontrar muchos tipos de enunciados performativos, aunque entre los más comunes están aquellos que derivan de determinados verbos, como es el caso de "prometer". Cuando alguien expresa un enunciado del tipo "Yo prometo", este no puede evaluarse en términos de verdad o falsedad. Este rasgo es lo que distingue a un enunciado perfomativo de una aseveración descriptiva, que fue el objeto de estudio del Movimiento Verificacionista. En efecto, no se trata de evaluar la sinceridad del locutor, puesto que eso excede los límites del análisis lingüístico. El hecho de prometer se realiza en el instante mismo en el que se emite el enunciado, no se describe un hecho, sino que se realiza la acción. Determinados enunciados performativos, sin embargo precisan que sus protagonistas respeten lo que Austin llama «». Para que una expresión del tipo "Yo te bautizo" pueda ser performativa (es decir transforme a la persona que es bautizada en miembro de la comunidad religiosa en la que ese acto tiene sentido) es necesario que quién la pronuncie sea sacerdote católico (o alguna autoridad religiosa de otra rama del cristianismo) y el destinatario una persona aún ajena a dicha comunidad que crea que esa frase puede transformarlo. Sin esta condición, la misma frase expresada a la vez que se derrama un vaso de líquido encima de alguien carecería de dicho carácter performativo y entraría en otra categoría de enunciados. La expresión performativa también puede requerir de un contexto, que en el caso anteriormente citado sería un templo en el que haya una pila bautismal (o equivalente). En caso de que los criterios de autenticidad fallen, la acción no se completa. Otra posibilidad es que la acción se complete, pero de modo no satisfactorio. Esto sucede cuando las intenciones son falsas, o el acto en sí requiere de acciones sucesivas para cumplimentarse. Austin traza una tipología de los enunciados performativos:
* se refiere a la frase dicha en sí misma.
* es la intención de la frase.
* es la conducta que se produce como efecto de la frase. Sin embargo, Austin demuestra que cualquier enunciado puede reducirse a la clase de los enunciados ilocutivos, para acabar demostrando que cualquier acto es performativo, incluso aquellos que se califican de constativos. Para él, hablar siempre es actuar.ativos. Para él, hablar siempre es actuar.
, Wypowiedzi performatywne (performatywy) (i … Wypowiedzi performatywne (performatywy) (inaczej: wypowiedzi dokonawcze, dokonujące, sprawcze) - wywołują poprzez ich wyartykułowanie jakiś skutek lub skutki w świecie konwencji. Przyjęta w danym środowisku konwencja nakazuje w ich przypadku wiązać z faktem wypowiedzenia lub napisania pewnych słów (zwrotów, zdań) w określonych okolicznościach pewne konsekwencje konwencjonalne – np. powiedzenie słowa „przyrzekam” lub „obiecuje” powoduje, że ktoś ma tego, co poprzedzało lub następowało po tym słowie, później dotrzymać. Wywołanie przez te wypowiedzi określonego skutku w świecie konwencji zależy często od tego, czy zostały dochowane warunki, jakich spełnienie jest konwencjonalnie wymagane dla ich skuteczności. Jest to szczególny rodzaj aktów mowy, będących zarazem działaniami. Analiza wypowiedzi performatywnych została przeprowadzona przez Johna Langshawa Austina w pracy Jak działać słowami (1. wyd. 1962). Filozof ten, rozważając zagadnienie zdań, dla których nie da się ustalić prawdziwości (np. zdania etyczne), wyróżnia nową kategorię takich zdań, tak zwane wypowiedzi lub zdania performatywne (na przykład: „tak” podczas zaślubin, „mianuję cię porucznikiem” itp.), które w sposób bezpośredni są czynami, stwarzającymi realne skutki. Znaczenie pracy Austina polega w znacznej mierze na przejściu od takiego sposobu patrzenia na język, w którym jawi się on jako zbiór zdań w sensie logicznym, do takiego, który ujawnia jego funkcje performatywne. Język oprócz funkcji deskrypcyjnych spełnia również funkcję aktywnego oddziaływania na rzeczywistość. Na przykład zdanie: „Biorę sobie ciebie za żonę” (wypowiedziane w odpowiednich okolicznościach) nie stanowi wypowiedzi konstatującej wejście podmiotu w związek małżeński, ale jest wypowiedzią performatywną, która ten fakt dopiero tworzy. Z faktu, że wypowiedź ta ma budowę zdania w trybie oznajmującym nie wynika wcale jakoby mogła ona spełniać jedynie funkcje sprawozdawczą. Stwierdzenie to wydaje się być czymś trywialnym, ale to właśnie Austin odkrył jego znaczenie dla filozofii języka. Angielski filozof wyodrębnił trzy rodzaje czynności, które mogą zostać wykonane przy pomocy języka: „lokucję”, „illokucję” i „perlokucję”. O ile jednak nie istnieją większe trudności z odróżnieniem czynności lokucyjnych, które polegają na wypowiadaniu znaczących zdań, od pozostałych dwóch rodzajów czynności, o tyle odróżnienie czynności illokucyjnych i perlokucyjnych powoduje już pewne trudności. Oba rodzaje czynności językowych są przez Austina definiowane jako takie, które wykonujemy ze względu na ich skutki czy następstwa. Kiedy wykonujemy czynności illokucyjne, „(…) takie jak informowanie, rozkazywanie, ostrzeganie, przyrzekanie itd., to (…) wygłaszamy wypowiedzi, które mają pewną (konwencjonalną) moc.”. Natomiast czynności perlokucyjne to „ (...) to, co powodujemy lub osiągamy dzięki mówieniu czegoś.”. Różnica pomiędzy tymi dwoma typami czynności językowych polega przede wszystkim na ich związku z samym językiem. W przypadku czynności perlokucyjnych związek ten jest dość luźny, dlatego, że, jak stwierdza Austin: „Cechą szczególną czynności perlokucyjnych jest to, że odpowiedź albo następstwo, jakie się osiągnęło, mogą być osiągnięte dodatkowo lub w zupełności za pomocą środków nielokucyjnych.”. Jeśli na przykład chcemy uzyskać perlokucyjny efekt zastraszenia kogoś mówiąc „nie ruszaj się bo strzelam!”, to możemy go równie dobrze osiągnąć poprzez potrząsanie lufą karabinu. Sprawę komplikuje tu jednak fakt, że nie da się podać dobrego przykładu czystej perlokucji, ponieważ różne funkcje języka nawzajem się przenikają i nie da się wyodrębnić ich czystych postaci. Można jednak dość jasno pokazać, na czym polega czynność illokucyjna. Jak to wynika z zamieszczonej powyżej definicji Austina, illokucja to taka czynność językowa, która za swą podstawę ma pewną (konwencjonalną) moc, będącą cechą wypowiedzi. Owa moc ma swoje źródło w treści samej wypowiedzi, która w powiązaniu ze społecznie sankcjonowaną konwencją wytwarza pewien społeczny skutek. Formuła: „Biorę sobie ciebie za żonę” skutkuje w ten sposób, że wytwarza legalny związek małżeński. Jednak aby była ona rzeczywiście skuteczna muszą zostać spełnione pewne warunki natury konwencjonalnej. Możemy je podzielić na dwie grupy:
* warunki dotyczące przebiegu samej procedury zawarcia związku małżeńskiego, jej poprawności i zupełności
* warunki dotyczące subiektywnych przeżyć (myśli, uczuć itd.) osób, które w danej procedurze uczestniczą Jeśli nie zostaną spełnione warunki pierwszego rodzaju mamy do czynienia z „niewypałami”, jeśli drugiego – z „nadużyciami”. Z „niewypałem” będziemy mieli na przykład do czynienia, kiedy adresatem naszej formuły będzie mężczyzna, lub kiedy formuła będzie wypowiedziana w samotności. „Nadużyciem” zaś będzie ona wtedy, gdy podmiot ja wypowiadający nie będzie miał wymaganych intencji (na przykład formuła wypowiedziana pod przymusem albo po pijanemu) lub kiedy nie będzie realizował wynikających z formuły zobowiązań. Owe zobowiązania i warunki stanowią treść wypowiedzi będącej aktem illokucji. Z koncepcji Austina wynika, iż czynność illokucyjna w odróżnieniu od perlokucyjnej stanowi „pełną” formę posługiwania się językiem, jako że używa się w niej języka „jako języka”, a nie jako li tylko „jako narzędzia”. Osiągnięcie celu illokucyjnego (np. zawarcia związku małżeńskiego) będzie bowiem możliwe tylko pod warunkiem, że nupturienci rozumieją i akceptują sens wypowiedzi oraz jeśli dostosują się do wysuwanych wraz z tą wypowiedzią konwencjonalnych roszczeń. tą wypowiedzią konwencjonalnych roszczeń.
, L'atto performativo fa parte della teoria … L'atto performativo fa parte della teoria degli atti linguistici elaborata da John Langshaw Austin. Si tratta di un'asserzione che non descrive un certo stato delle cose, non espone un qualche fatto, bensì permette al parlante di compiere una vera e propria azione. Tramite un atto performativo si compie quello che si dice di fare e conseguentemente si produce immediatamente un fatto reale. «Il nome deriva, ovviamente, da perform [eseguire], il verbo usuale con il sostantivo 'azione'» (Austin). Esempi di atti performativi: «Battezzo questa nave Queen Elizabeth»; «Scommetto mezzo scellino che domani pioverà»; «Io prendo te come mia sposa». Esistono diversi tipi di atti performativi: 1. Atti performativi che contengono verbi performativi. Secondo John Langshaw Austin i verbi performativi sono verbi che si permettono di agire, come per esempio "battezzare", "perdonare", "avvertire" o "vietare". 2.Atti performativi formati da semplici sostantivi, ad es.: "Grazie" 3.Atti performativi con predicati passivi, ad es.: "Vietato sporgersi" 4.Atti performativi in forma complessa, ad es.: "Le faccio i miei complimenti". 5.Atti performativi in contesti religiosi o di fantasia, ad es.: “Alzati, prendi il tuo letto e vattene a casa tua”(Gesù al paralitico) Un atto linguistico che in una lingua è performativo, può non esserlo in un'altra.performativo, può non esserlo in un'altra.
, Em linguística e filosofia da linguagem, e … Em linguística e filosofia da linguagem, enunciado performativo é o conceito que designa sentenças que não apenas descrevem a realidade, mas também a modificam, isto é, são sentenças que, por si só, fazem uma ação. Os verbos prometer, jurar e aceitar, por exemplo, são considerados performativos pois a própria ação que significam é acionada no momento da enunciação: quando o falante enuncia Eu prometo, a ação de prometer ocorre no próprio ato de dizer. Os enunciados performativos foram, na história da linguística, colocados em oposição aos enunciados constativos. Assim, há aqueles enunciados que apenas descrevem alguma coisa e há aqueles que performam pela própria fala. A teoria dos atos de fala, formulada por John L. Austin, rompe com a antítese constativo-performativo ao considerar que todos os enunciados são, na verdade, performativos. O que ocorre, a partir dessa perspectiva, é que alguns performativos são explícitos e outros são implícitos, trazendo uma construção do tipo Eu digo/ordeno/pergunto que e, com isso, não há como avaliá-los a partir de condições de verdade, mas de condições de sucesso e felicidade. mas de condições de sucesso e felicidade.
, Een performatief werkwoord of ook performa … Een performatief werkwoord of ook performatief is in de pragmatiek een werkwoord dat tot doel heeft een verandering in de wereld teweeg te brengen door het te representeren als zijnde veranderd. Performatieven behoren tot het type illocutionaire taalhandeling dat J.R. Searle het declaratieve illocutionaire punt noemt. Het idee Performatief werkwoord is ontsproten aan de theorieën van John Austin en John Searle, die een overkoepelend model van taalhandelingen uitwerkten, waarbij een onderscheid tussen de uiting (locutie) en de onderliggende inhoud (illocutie) werd gemaakt. Enkele voorbeelden:
* Ik doop u Willibrordus. (Door het uitspreken van deze zin geschiedt de taalhandeling, namelijk het doopsel.)
* Ik verklaar de zitting voor geopend. (De zitting wordt geopend zodra deze zin wordt uitgesproken.)
* Ik arresteer u op verdenking van tegendraadsheid. (De arrestatie grijpt plaats met het uitspreken van deze zin.) Performatieve werkwoorden worden gewoonlijk in de eerste persoon uitgesproken, hebben een min of meer gestandaardiseerd karakter en vooronderstellen dat diegenen die ze uitspreken daartoe een bepaalde institutionele bevoegdheid bezitten.aalde institutionele bevoegdheid bezitten.
, La performativité est le fait, pour un sig … La performativité est le fait, pour un signe linguistique (énoncé, phrase, verbe, etc.) de réaliser lui-même ce qu'il énonce ; on dit alors que le signe est « performatif ». Le fait d'utiliser un de ces signes fait advenir une réalité. Par exemple, lors du jugement d’un accusé, la sentence décidée par le juge déterminera l’avenir de l’individu ; il deviendra soit « coupable », soit « innocent », la sentence sera donc « performative », les deux mots ayant un impact considérable sur l’identité de l’interlocuteur. On peut également énoncer la phrase « Je vous déclare unis par les liens du mariage », phrase performative qui intègre les conjoint(e)s dans le régime du mariage. Émile Benveniste note qu'il s'agit avant tout de pragmatique, la performativité dépendant du locuteur et des circonstances et non de la langue seule. Peter L. Berger, sociologue et théologien américain, considère ce type de système comme des constructions sociales. En effet, celui-ci peut « fournir une interprétation totale de la réalité ». En parlant de performativité, il faut ainsi prêter une certaine attention aux contextes dans lesquels se produit l’énonciation.es dans lesquels se produit l’énonciation.
, Hizkuntzaren filosofian eta hizkuntza ekin … Hizkuntzaren filosofian eta hizkuntza ekintzan, esaldi gauzatzailea da errealitate jakin bat deskribatzeaz gain, deskribatzen ari den errealitate soziala aldatzen duen esaldia. Esaldi gauzatzaileetan, adierazten den ideia, hura adierazte hutsagatik, gauzatu egiten da. Hizkuntzaren filosofo John Langshaw Austinek proposatu zuen kontzeptua How to Do Things with Words lanean, hizkuntza ekintzen teoria garatu zuenean. Esaldi gauzatzaileen zenbait adibide:
* "Harrikoa egingo dudala hitzematen dut"
* "Zure barkamen eskaera onartzen dut"
* "Itsasontzi honen izena Txapela izango da""Itsasontzi honen izena Txapela izango da"
|
| rdfs:comment |
La performativité est le fait, pour un sig … La performativité est le fait, pour un signe linguistique (énoncé, phrase, verbe, etc.) de réaliser lui-même ce qu'il énonce ; on dit alors que le signe est « performatif ». Le fait d'utiliser un de ces signes fait advenir une réalité. Émile Benveniste note qu'il s'agit avant tout de pragmatique, la performativité dépendant du locuteur et des circonstances et non de la langue seule.s circonstances et non de la langue seule.
, Performativita (z lat. performāre – ztvárn … Performativita (z lat. performāre – ztvárnit, stvořit) je specifickým druhem performance (vystoupení), zabývající se jazykem (verbálním i neverbálním) jako schopností realizovat myšlenky a názory, neboli převést ideu v čin. Performativita se soustředí na čirou přítomnost (spojeno s originalitou, neopakovatelností). Jedná se o singulární zkušenost, kterou nelze převést na pravidelnost kódu. S pojmem performativita pracuje mnoho vědních oborů, např. sociologie, filosofie, psychologie, antropologie, ale také lingvistika či divadelní věda.e, ale také lingvistika či divadelní věda.
, In the philosophy of language and speech a … In the philosophy of language and speech acts theory, performative utterances are sentences which not only describe a given reality, but also change the social reality they are describing. In a 1955 lecture series, later published as How to Do Things with Words, J. L. Austin argued against a positivist philosophical claim that the utterances always "describe" or "constate" something and are thus always true or false. After mentioning several examples of sentences which are not so used, and not truth-evaluable (among them nonsensical sentences, interrogatives, directives and "ethical" propositions), he introduces "performative" sentences or illocutionary act as another instance. or illocutionary act as another instance.
, Performativitet betecknar handlingsaspekte … Performativitet betecknar handlingsaspekten hos språkliga yttranden eller andra symboliska uttrycksformer (till exempel rituella eller teatrala uppföranden). När man frågar efter ett yttrandes (eller ett uppförandes) performativitet frågar man efter dess effekt eller verkan. Man vänder uppmärksamheten mot det som yttrandet (uppförandet) gör eller uträttar, inte mot det som det betyder.er uträttar, inte mot det som det betyder.
, Performativität ist ein Begriff der Sprech … Performativität ist ein Begriff der Sprechakttheorie und bezeichnet einen besonderen Zusammenhang zwischen Sprechen und Handeln. Der normale Zusammenhang zwischen Sprechen und Handeln wird als Sprechhandlung bezeichnet – womit verdeutlicht wird, dass „Sprechen“ eine absichtliche Tat ist. Performativ ist die Sprechhandlung, wenn sie ausgeführt oder konkretisiert wird (Beispiele: das tun, was man sagt, oder einen konkreten Entscheidungszeitpunkt nennen). Performativität bezeichnet also die Ausführung oder Konkretisierung des gesprochenen Wortes.r Konkretisierung des gesprochenen Wortes.
, Hizkuntzaren filosofian eta hizkuntza ekin … Hizkuntzaren filosofian eta hizkuntza ekintzan, esaldi gauzatzailea da errealitate jakin bat deskribatzeaz gain, deskribatzen ari den errealitate soziala aldatzen duen esaldia. Esaldi gauzatzaileetan, adierazten den ideia, hura adierazte hutsagatik, gauzatu egiten da. Hizkuntzaren filosofo John Langshaw Austinek proposatu zuen kontzeptua How to Do Things with Words lanean, hizkuntza ekintzen teoria garatu zuenean. Esaldi gauzatzaileen zenbait adibide:
* "Harrikoa egingo dudala hitzematen dut"
* "Zure barkamen eskaera onartzen dut"
* "Itsasontzi honen izena Txapela izango da""Itsasontzi honen izena Txapela izango da"
, Por «enunciados performativos» —calco del … Por «enunciados performativos» —calco del inglés performative, ‘realizativo’— o actos de habla realizativos, se conoce a uno de los tipos posibles de enunciados descritos por John Langshaw Austin, filósofo del lenguaje en su obra Cómo hacer cosas con palabras, en la que se recogía de modo póstumo su teoría de los actos de habla. Austin traza una tipología de los enunciados performativos:
* se refiere a la frase dicha en sí misma.
* es la intención de la frase.
* es la conducta que se produce como efecto de la frase.ta que se produce como efecto de la frase.
, L'atto performativo fa parte della teoria … L'atto performativo fa parte della teoria degli atti linguistici elaborata da John Langshaw Austin. Si tratta di un'asserzione che non descrive un certo stato delle cose, non espone un qualche fatto, bensì permette al parlante di compiere una vera e propria azione. Tramite un atto performativo si compie quello che si dice di fare e conseguentemente si produce immediatamente un fatto reale. «Il nome deriva, ovviamente, da perform [eseguire], il verbo usuale con il sostantivo 'azione'» (Austin). Esempi di atti performativi: «Battezzo questa nave Queen Elizabeth»; «Io prendo te come mia sposa».Elizabeth»; «Io prendo te come mia sposa».
, Wypowiedzi performatywne (performatywy) (i … Wypowiedzi performatywne (performatywy) (inaczej: wypowiedzi dokonawcze, dokonujące, sprawcze) - wywołują poprzez ich wyartykułowanie jakiś skutek lub skutki w świecie konwencji. Przyjęta w danym środowisku konwencja nakazuje w ich przypadku wiązać z faktem wypowiedzenia lub napisania pewnych słów (zwrotów, zdań) w określonych okolicznościach pewne konsekwencje konwencjonalne – np. powiedzenie słowa „przyrzekam” lub „obiecuje” powoduje, że ktoś ma tego, co poprzedzało lub następowało po tym słowie, później dotrzymać. Jest to szczególny rodzaj aktów mowy, będących zarazem działaniami. aktów mowy, będących zarazem działaniami.
, Перформати́в (середньолат. Performo — дію) … Перформати́в (середньолат. Performo — дію) — висловлювання, еквівалентне дії, вчинку; повідомлення, препозитивна складова якого не може бути оцінена в межах категорій істинності/неістинності. За Остіном, саме перформативи складають операційну базу мови: «Насправді, мова має небагато, якщо взагалі має, експліцитних конвенцій, і в ній взагалі немає різких обмежень у сферах дії її правил, між семантичним і синтаксичним», де під «експліцитними конвенціями» він має на увазі правила вживання. Джон Остін виділяє в досліджуваному об'єкті такі групи:діляє в досліджуваному об'єкті такі групи:
, Перформати́в (лат. performo — «создаю», «о … Перформати́в (лат. performo — «создаю», «образовываю») — речевые акты, равноценные поступку. В широкое употребление этот термин ввел Джон Остин, разделявший высказывания на перформативные и констатирующие. Примерами перформативов являются клятвы, обещания, предупреждения, приказания. Перформативы обладают следующими свойствами:рформативы обладают следующими свойствами:
, Em linguística e filosofia da linguagem, e … Em linguística e filosofia da linguagem, enunciado performativo é o conceito que designa sentenças que não apenas descrevem a realidade, mas também a modificam, isto é, são sentenças que, por si só, fazem uma ação. Os verbos prometer, jurar e aceitar, por exemplo, são considerados performativos pois a própria ação que significam é acionada no momento da enunciação: quando o falante enuncia Eu prometo, a ação de prometer ocorre no próprio ato de dizer.e prometer ocorre no próprio ato de dizer.
, Een performatief werkwoord of ook performa … Een performatief werkwoord of ook performatief is in de pragmatiek een werkwoord dat tot doel heeft een verandering in de wereld teweeg te brengen door het te representeren als zijnde veranderd. Performatieven behoren tot het type illocutionaire taalhandeling dat J.R. Searle het declaratieve illocutionaire punt noemt. Het idee Performatief werkwoord is ontsproten aan de theorieën van John Austin en John Searle, die een overkoepelend model van taalhandelingen uitwerkten, waarbij een onderscheid tussen de uiting (locutie) en de onderliggende inhoud (illocutie) werd gemaakt. Enkele voorbeelden:locutie) werd gemaakt. Enkele voorbeelden:
|
