| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
Paroxytone (Greek: παροξύτονος, paroxýtono … Paroxytone (Greek: παροξύτονος, paroxýtonos) is a linguistic term for a word with stress on the penultimate syllable, that is, the second last syllable, such as the English word potáto, and just about all words ending in –ic such as músic, frántic, and phonétic; except for rhétoric, aríthmetic (noun) and Árabic. In Italian and Portuguese, most words have paroxytonic stress. In Polish, almost all words have paroxytonic stress, except for certain verb conjugations and a few words of foreign origin. In medieval Latin lyric poetry, a paroxytonic line or half-line is one in which the penultimate syllable is stressed, as in the second half of the verse "Estuans intrinsecus || ira vehementi." Related terms are proparoxytone (stress on the third last syllable) and oxytone (accented on the last syllable).d oxytone (accented on the last syllable).
, Парокситони́ческое ударе́ние (от др.-греч. … Парокситони́ческое ударе́ние (от др.-греч. παροξύτονος: παρά — возле, около и ὀξύτονος — окситон: ὀξύς — острый и τόνος — напряжение, ударение; также парокситонное ударение; англ. paroxytonic stress, penultimate stress) — тип словесного ударения, падающего в слове или акцентной группе на предпоследний слог (иначе — ). Слово с таким типом ударения называется пароксито́ном, постановка такого ударения — парокситоне́зой. Язык с фиксированным ударением на предпоследнем слоге называется пароксито́нным (англ. paroxytonic language). Изначально термин «парокситон» появился как термин фонологии древнегреческого языка для обозначения слова с (восходящим тоном) на предпоследнем слоге. Парокситону в древнегреческом противопоставляется пропериспо́мен — слово с (нисходящим тоном) на предпоследнем слоге.(нисходящим тоном) на предпоследнем слоге.
, Paroxitonoa azentu nagusia azkenaurreko silaban duen hitza da. Euskaraz, halakoxeak ditugu bi eta hiru silabako hitzak oro har, hala nola zazpi, eskola eta abar.
* Oxitono
* Proparoxitono
, Un paroxyton est un mot dont l'accent tonique est placé sur la pénultième (avant-dernière) syllabe (d'où la notion de consonne ou voyelle post-tonique).
, Paroksyton, paroksytonon (gr. paroksýtonon) – wyraz lub zestrój akcentowy akcentowany paroksytonicznie, czyli taki, którego akcent pada na przedostatnią sylabę. W języku polskim większość wyrazów jest zaliczana do paroksytonów.
, Nella terminologia grammaticale, una parol … Nella terminologia grammaticale, una parola piana o parossitona è una parola con accento tonico sulla penultima sillaba, come paròla, inìzio, continènte, tartarùga, arrivàti, ecc... Nella lingua italiana abbiamo in prevalenza parole piane, seguite dalle parole sdrucciole.le piane, seguite dalle parole sdrucciole.
, Een paroxytonon (meerv. paroxytona, van he … Een paroxytonon (meerv. paroxytona, van het Oudgriekse παροξύτονος) is in de fonologie een woord van ten minste twee lettergrepen met een trochaïsche structuur, wat wil zeggen dat de klemtoon op de voorlaatste lettergreep ligt. Voorbeelden in het Nederlands zijn het tweelettergrepige vál-scherm en het drielettergrepige ge-wél-dig. In talen met een overwegend trochaïsche lettergreepstructuur - zoals het Latijn - zijn bijna alle woorden van twee of meer lettergrepen paroxytona. In talen met een overwegend jambische structuur - zoals het Frans - komen paroxytona daarentegen veel minder voor. Deze verandering is vooral het gevolg van de vele syncopes die de ontwikkeling van het Frans uit het Latijn hebben gekenmerkt. Een woord met de klemtoon op de laatste lettergreep heet oxytonon. Indien de klemtoon op de op twee na laatste lettergreep ligt, is het woord een proparoxytonon.eep ligt, is het woord een proparoxytonon.
, Paroxytonon (från grekiska παρά bredvid och oxytonon) är en beteckning för ord på antik grekiska som har en akut på andra stavelsen från slutet (penultima).
, Classificam-se como paroxítonas ou graves … Classificam-se como paroxítonas ou graves as palavras cujo acento tônico encontra-se na sua penúltima sílaba. Também são chamadas de palavras graves. - A acentuação gráfica em palavras paroxítonas segue as seguintes regras (sendo acentuadas com acento agudo as vogais abertas e com acento circunflexo as vogais fechadas):
* Acentuam-se as vogais a, e, i, o ou u das sílabas tónicas dos vocábulos paroxítonos terminados em -l, -n, -r, -x e -ps (e o plural desses vocábulos, que muitas vezes se tornam proparoxítonos): Ex: açúcar, afável, âmbar, almíscar, amável, lamentável, alúmens, cálix, têxtil, cadáver, córtex, dócil, dúctil, éter, Tânger, fénix, fóssil, hífen, ímpar, réptil, dólmen, plâncton, éden, líquen, lúmen, tórax, bíceps, fórceps
* Acentuam-se as palavras paroxítonas terminadas em -ã(s), -ão(s), -ei(s), -i(s), -um, -uns ou -us: Ex: álbum, álbuns, acórdãos, acórdãos, beribéri, bílis, íris, fórum, húmus, júri, lápis, miosótis, oásis, órfã, órfãs, sótão, jóquei, amáveis, fáceis, fósseis, vírus
* Acentuam-se as vogais i ou u que formam sequência com outra vogal, mas que não formam ditongos com ela: Ex: aí, balaústre, cafeína, cais, contraí-la, distribuí-lo, egoísta, faísca, heroína, juízo, país, peúga, saía, saúde, viúvo
* Acentuam-se as paroxítonas terminadas em ditongos (crescentes ou decrescentes): Ex: áureo, calúnia, espécie, búzio, mágoa, água, míngua, ágeis, férteis, fósseis, imóveis, pudésseis, quisésseis, tríduo, tínheis, úteis, variáveis - Existem casos que, mesmo respeitando as regras acima, não têm acento gráfico. Estes casos são:
* Em vogais i ou u quando, precedidos de vogal que com eles não forma ditongo, são seguidos de l, m, n, r, z ou nh que não iniciam sílabas: Ex: contribuinte, demiurgo, retribuirdes, tainha, ventoinha
* Em paroxítonas com sílaba tônica com o ditongo oi e ei, e nas formas verbais terminadas em -eem: Ex: tramoia, jiboia, assembleia, Crimeia, paranoico, veem, creem, deem
* Os prefixos paroxítonos terminados em r: Ex: hiper, super, inter, ciber.
* Terminadas em tritongo são acentuadas, mas nem todos são acentuados. Ex: a-pro-pín-quam, de-lín-quam.entuados. Ex: a-pro-pín-quam, de-lín-quam.
, Una paraula plana o mot pla (o paroxíton) … Una paraula plana o mot pla (o paroxíton) té la accent prosòdic en la penúltima síl·laba. És un patró accentual molt freqüent, obligat en esperanto, polonès, quítxua o bretó i altament predominant en el castellà i altres llengües romàniques. En català són les paraules més nombroses, si bé amb menys freqüència que altres llengües properes, per la pèrdua de les terminacions llatines, que fa que l'original pla esdevingui una paraula aguda. Porten accent gràfic les planes que no acabin en vocal, vocal+s, en, in. La presència de l'accent ve donada justament per poder llegir correctament el mot, ja que si és una paraula desconeguda no hi ha cap regla que permeti esbrinar si és o no plana, perquè la posició de la tònica és lliure en català, a diferència d'altres idiomes com el francès.iferència d'altres idiomes com el francès.
|
| rdfs:comment |
Парокситони́ческое ударе́ние (от др.-греч. … Парокситони́ческое ударе́ние (от др.-греч. παροξύτονος: παρά — возле, около и ὀξύτονος — окситон: ὀξύς — острый и τόνος — напряжение, ударение; также парокситонное ударение; англ. paroxytonic stress, penultimate stress) — тип словесного ударения, падающего в слове или акцентной группе на предпоследний слог (иначе — ). Слово с таким типом ударения называется пароксито́ном, постановка такого ударения — парокситоне́зой. Язык с фиксированным ударением на предпоследнем слоге называется пароксито́нным (англ. paroxytonic language).роксито́нным (англ. paroxytonic language).
, Een paroxytonon (meerv. paroxytona, van he … Een paroxytonon (meerv. paroxytona, van het Oudgriekse παροξύτονος) is in de fonologie een woord van ten minste twee lettergrepen met een trochaïsche structuur, wat wil zeggen dat de klemtoon op de voorlaatste lettergreep ligt. Voorbeelden in het Nederlands zijn het tweelettergrepige vál-scherm en het drielettergrepige ge-wél-dig. Een woord met de klemtoon op de laatste lettergreep heet oxytonon. Indien de klemtoon op de op twee na laatste lettergreep ligt, is het woord een proparoxytonon.eep ligt, is het woord een proparoxytonon.
, Paroksyton, paroksytonon (gr. paroksýtonon) – wyraz lub zestrój akcentowy akcentowany paroksytonicznie, czyli taki, którego akcent pada na przedostatnią sylabę. W języku polskim większość wyrazów jest zaliczana do paroksytonów.
, Paroxytonon (från grekiska παρά bredvid och oxytonon) är en beteckning för ord på antik grekiska som har en akut på andra stavelsen från slutet (penultima).
, Un paroxyton est un mot dont l'accent tonique est placé sur la pénultième (avant-dernière) syllabe (d'où la notion de consonne ou voyelle post-tonique).
, Nella terminologia grammaticale, una parol … Nella terminologia grammaticale, una parola piana o parossitona è una parola con accento tonico sulla penultima sillaba, come paròla, inìzio, continènte, tartarùga, arrivàti, ecc... Nella lingua italiana abbiamo in prevalenza parole piane, seguite dalle parole sdrucciole.le piane, seguite dalle parole sdrucciole.
, Paroxitonoa azentu nagusia azkenaurreko silaban duen hitza da. Euskaraz, halakoxeak ditugu bi eta hiru silabako hitzak oro har, hala nola zazpi, eskola eta abar.
* Oxitono
* Proparoxitono
, Classificam-se como paroxítonas ou graves … Classificam-se como paroxítonas ou graves as palavras cujo acento tônico encontra-se na sua penúltima sílaba. Também são chamadas de palavras graves. - A acentuação gráfica em palavras paroxítonas segue as seguintes regras (sendo acentuadas com acento agudo as vogais abertas e com acento circunflexo as vogais fechadas):
* Acentuam-se as vogais a, e, i, o ou u das sílabas tónicas dos vocábulos paroxítonos terminados em -l, -n, -r, -x e -ps (e o plural desses vocábulos, que muitas vezes se tornam proparoxítonos):
* Acentuam-se as paroxítonas terminadas em ditongos (crescentes ou decrescentes): em ditongos (crescentes ou decrescentes):
, Paroxytone (Greek: παροξύτονος, paroxýtono … Paroxytone (Greek: παροξύτονος, paroxýtonos) is a linguistic term for a word with stress on the penultimate syllable, that is, the second last syllable, such as the English word potáto, and just about all words ending in –ic such as músic, frántic, and phonétic; except for rhétoric, aríthmetic (noun) and Árabic. In Italian and Portuguese, most words have paroxytonic stress. In Polish, almost all words have paroxytonic stress, except for certain verb conjugations and a few words of foreign origin.gations and a few words of foreign origin.
, Una paraula plana o mot pla (o paroxíton) té la accent prosòdic en la penúltima síl·laba. És un patró accentual molt freqüent, obligat en esperanto, polonès, quítxua o bretó i altament predominant en el castellà i altres llengües romàniques.
|
