| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
Hugh IV (died c. 1026), called Brunus (Lat … Hugh IV (died c. 1026), called Brunus (Latin for the Brown), was the fourth Lord of Lusignan. He was the son of Hugh III Albus and . He was a turbulent baron, who brought his family out of obscurity and on their way to prominence in European and eventually even Middle Eastern affairs. Hugh spent many years in war with the Viscounts of Thouars over a fief he claimed was rightfully his. Peace was obtained briefly by Hugh's marriage to Audéarde or Aldiarde, the daughter of the viscount Ralph of Thouars. As a dowry, Hugh received the castle of . Hugh already held the castle of Lusignan, built by his grandfather Hugh Carus, and that of Couhé, built by the duke of Aquitaine. When Ralph, died, however, his successor retook Mouzeuil. Hugh also engaged in a long war with Aimery I, lord of Rancon, who seized Civray, a fief of . By alliance with Duke William V of Aquitaine, Hugh and Bernard retook Civray and Hugh held it as a fief, though he lost it soon after. Nevertheless, he continued his war with Aimery. When the Viscounty of Châtellerault fell vacant, Hugh asked the duke for it, but was put off with empty promises. Hugh waged war with the duke until the latter granted him the fief of Vivonne, which had once belonged to his uncle Joscelin. William later deprived Hugh of the proceeds of the tax on Saint-Maixent which his mother Emma, wife of William IV of Aquitaine, had granted Hugh's father. On 6 March 1025, Hugh exchanged lands with the abbey of Saint-Hilaire of Poitiers in order to found a monastery for his soul. The duke obtained two charters from King Robert II confirming this monastic establishment and another at Couhé. Hugh and the Poitevin bishop Isembart then sent letters to Pope John XIX to beg exemption for his monasteries from all authority save that of . Said exemption was granted. At his monastery of Notre-Dame de Lusignan, a monastic chronicler wrote the Conventum inter Guillelmum ducem Aquitaniae et Hugonem Chiliarchum celebrating Hugh's warmaking. According to the Conventum, Hugh died a year after his final agreement with the duke, probably in 1026 or thereabouts. He left two sons by Audéarde: Hugh V, who succeeded him, and Rorgo.rde: Hugh V, who succeeded him, and Rorgo.
, Ο Ούγος Δ΄ των Λουζινιάν ή Ούγος ο Μελαμψό … Ο Ούγος Δ΄ των Λουζινιάν ή Ούγος ο Μελαμψός, (Γαλλική γλώσσα : Hugues IV brunus, απεβ. περί το 1026) από τον Οίκο των Λουζινιάν ήταν ο τέταρτος κύριος του Λουζινιάν. Ήταν γιος του Ούγου Γ΄, κυρίου του Λουζινιάν και της Αρσενντίς. Η ανήσυχη φύση του βαρόνου, τον έκανε να αναμειχθεί με τα τεκταινόμενα στην εγγύς Ανατολή και έτσι έφερε τον Οίκο του από την αφάνεια στο να γίνει περιφανής στην Ευρώπη.Πέρασε πολλά έτη σε διαμάχη με τους υποκόμητες του Τουάρ για ένα φέουδο, που ισχυριζόταν ότι το εδικαιούτο. Όταν νυμφεύτηκε την κόρη του Ραλφ υποκόμη του Τουάρ, επικράτησε ειρήνη και έλαβε ως προίκα το κάστρο Μουζέιγ. Ήδη είχε το κάστρο Λουζινιάν, που είχε κτίσει ο πάππος του Ούγος Β΄ του Λουζινιάν και αυτό του Κουέ, κτισμένο από τον δούκα της Ακουιτανίας. Όμως ο διάδοχος τού Ραλφ, ο Γοδεφρείδος, πήρε πίσω το Μουζέιγ. Ενεπλάκη σε μακρά διένεξη με τον Αιμερύ Α΄ κύριο του Ρανκόν, όταν αυτός κατέλαβε το Σιβραί, φέουδο του Βερνάρδου Α΄ του Λα Μαρς. Ο Ούγος Δ΄ με τη βοήθεια του Γουλιέλμου Ε΄, δούκα της Ακουιτανίας το ανέκτησε, αλλά το κράτησε για τον εαυτό του. Ανάγκασε τον δούκα να του δώσει το φέουδο του Βιβόν, που ανήκε στον θείο του Ζοσλέν, αλλά ο Γουλιέλμος Ε΄ του αφαίρεσε τις προσόδους του φόρου επί του Σαιν-Μαϊσέν, που είχε παραχωρήσει η μητέρα του Έμμα του Μπλουά σύζυγος του Γουλιέλμου Δ΄, δούκα της Ακουιτανίας στον Ούγο Γ΄. Το 1025 αντάλλαξε γαίες με το αβαείο του Σαιν-Ιλαίρ στο Πουατιέ για να ιδρύσει μία μονή για τον ίδιο. Ο δούκας έλαβε δύο καταστατικά, ένα για την ίδρυση της μονής αυτής και ένα άλλο για μονή στο Κουέ. Ο Ιζεμπάρ επίσκοπος του Πουατιέ έστειλε επιστολές στον πάπα Ιωάννη ΙΘ΄, όπου ζήτησε για τις μονές εξαίρεση από τις αρχές, πράγμα που έγινε. Στη μονή της Κυρίας Μας του Λουζινιάν ένας μοναχός έγραψε το χρονικό "Συμφωνία μεταξύ του Γουλιέλμου δούκα της Ακουιτανίας και του Ούγου χιλιάρχου" για να εορτάσει το συμβάν. Ένα έτος μετά, μάλλον το 1026, ο Ούγος Δ΄ απεβίωσε. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Ούγος Ε΄.βίωσε. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Ούγος Ε΄.
, ユーグ4世・ド・リュジニャン（フランス語：Hugues IV de Lusignan, 997年以前 - 1030/32年）は、リュジニャンの4代目領主。ブルヌス（Brunus, ラテン語で褐色卿）またはル・キリアルク（le Chiliarque, フランス語で千人隊長卿）と呼ばれた。
, Hugo IV van Lusignan bijgenaamd de Bruine (overleden in 1026) was van 1012 tot aan zijn dood heer van Lusignan. Hij behoorde tot het huis Lusignan.
, Hugues IV de Lusignan dit le Brun ou le Ch … Hugues IV de Lusignan dit le Brun ou le Chiliarque est un noble poitevin né avant 997, mort entre 1030 et 1032. Il fut seigneur de Lusignan (1012-1030/32) et de Couhé et possédait les châteaux de Frontenay et de Chizé. Une partie de son itinéraire politique nous est connu grâce au texte du "Conventum". Hugues IV se voit attribuer le titre honorifique et prestigieux de clarissimus vir en 1025 par le roi de France, Robert II le Pieux. par le roi de France, Robert II le Pieux.
, Гуго IV де Лузиньян (фр. Hugues IV de Lusignan, ум. ок. 1025/1032), прозванный Коричневый (фр. le Brun) — сеньор де Лузиньян с ок. 1012 года, сеньор де Куэ, сын Гуго III Белого, сеньора де Лузиньяна, и Арсенды де Вивон.
, Ugo IV di Lusignano detto il Bruno (... – 1030 circa) è stato un nobile franco, fu Signore di Lusignano, dal 1012, alla sua morte.
, Hugo IV. von Lusignan († 1026), genannt „d … Hugo IV. von Lusignan († 1026), genannt „der Braune“ (lateinisch Brunus), war der vierte Herr von Lusignan und Sohn von Hugo dem Weißen und dessen Gattin Arsendis. Hugo war eine stürmische Persönlichkeit und brachte die Familie Lusignan auf den Weg, in Europa und schließlich auch im Nahen Osten einige Prominenz zu erlangen. Hugo führte viele Jahre Krieg mit den Vizegrafen von Thouars, deren Lehen er als rechtmäßig seines betrachtete durch die Hochzeit mit Audéarde (Aldiarde), der Tochter des Vizegrafen Ralf von Thouars. Als Mitgift erhielt Hugo die Burg . Hugo besaß bereits die Burg Lusignan, die sein Großvater Hugo der Gütige erbaut hatte, sowie die Burg Couhé, die einst der Herzog von Aquitanien erbauen ließ. Als Vizegraf Ralf starb, eroberte dessen Nachfolger Gottfried von Thouars Mouzeuil zurück. Hugo führte auch einen langen Krieg gegen Amalrich I. von Rancon, der Civray, ein Lehen des Grafen Bernard I. von La Marche an sich gerissen hatte. Verbündet mit Herzog Wilhelm V. von Aquitanien, eroberten Hugo und Bernard Civray zurück und Hugo erhielt es als Lehen, auch wenn er es bald wieder verlor. Den Krieg gegen Amalrich I. führte er unterdessen weiter. Als die Vizegrafschaft Châtellerault vakant wurde, bewarb sich Hugo bei Herzog Wilhelm um Belehnung, erhielt aber nur leere Versprechungen. Hugo führte daraufhin Krieg gegen den Herzog, bis dieser ihn mit Vivonne belehnte, das einst seinem Onkel Joscelin gehört hatte, der 1015 kinderlos gestorben war. Später entzog Wilhelm Hugo die Einkunftsrechte an der Steuer der Abtei Saint-Maixent, die seine Mutter Emma, Gattin des Herzogs Wilhelm IV. von Aquitanien, Hugos Vater gewährt hatte. Am 6. März 1025 tauschte Hugo Ländereien mit der Abtei Saint-Hilaire-de-Poitiers, um Klöster für sein Seelenheil zu stiften. Der Herzog holte beim König Robert II. von Frankreich zwei Urkunden ein, die Hugos Klostergründungen in Lusignan und Couhé bestätigten. Hugo und Isembart, Bischof von Poitou, schrieben daraufhin an Papst Johannes XIX., um Exemtion von allen Autoritäten für diese Klöster außer dem Kloster von . Die Exemtion wurde gewährt. Im Kloster von Notre-Dame-et-Saint-Junien in Lusignan verfasste ein Mönch die Chronik Conventum inter Guillelmum ducem Aquitaniae et Hugonem Chiliarchum, die Hugos Kriege preist. Laut dieser Chronik starb Hugo ein Jahr nach seiner abschließenden Vereinbarung mit dem Herzog, also um 1026. Er hinterließ mindestens zwei Söhne: Hugo V. von Lusignan, genannt „der Fromme“, der sein Nachfolger wurde, und Rorgo von Lusignan, der Mönch wurde., und Rorgo von Lusignan, der Mönch wurde.
, Hugo IV (m c.1026), chamado Bruno, foi o q … Hugo IV (m c.1026), chamado Bruno, foi o quarto Senhor de Lusinhão. Foi o filho de Hugo III Albus com Arsendis. Era um barão turbulento, que levou a sua família para fora da obscuridade e a caminho da prominência nos assuntos da Europa e Médio oriente. Hugo esteve muitos anos em guerra com os Viscondes de Thouars devido a um feudo que reclamava seu por direito. A paz foi obtida por breves tempos através do casamento de Hugo com Audéarde (ou Aldiarde), a filha do Visconde Ralph. Como dote, Hugo recebeu o . Ele já possuía o Castelo de Lusinhão, construído pelo seu avô Hugo Carus, e o de Couhé, construído pelo duque de Aquitânia. Quando o Visconde Ralph faleceu, contudo, o seu sucessor Godofredo, retomou Mouzeuil. Hugo também contraiu uma longa guerra contra Almerico I, senhor de Rancon, que tomara Civray, um feudo de Bernardo I de La Marche. Por aliança com o Duque , Hugo e Bernardo retomaram Civray e Hugo assumiu-o como seu feudo, embora o perdesse pouco depois. Mesmo assim, continuou a sua guerra contra Almerico. Hugo pediu ao duque o Viscondado de Châtellerault, mas ficou apenas com promessas vazias. Entrou em guerra contra o duque até que este lhe concedeu o feudo de Vivonne, que já pertencera ao seu tio Joscelin. William mais tarde privou Hugo dos impostos de Saint-Maixent que sua mãe Emma, esposa de Guilherme IV da Aquitânia, concedera ao pai de Hugo. A 6 de Março de 1025, Hugo trocou terras com a abadia de Saint-Hilaire de Poitiers de forma a encontrar um mosteiro para a sua alma. O duque obteve duas cartas do Rei Roberto II confirmando esse estabelecimento monástico assim como outro em Couhé. Hugo e o bispo Isembarto enviaram então cartas ao Papa João XIX a implorar a isenção para os seus mosteiros de toda autoridade excepto a de . A isenção foi concedida. Hugo deixou dois filhos: Hugo V, que lhe sucedeu, e Rorgo. filhos: Hugo V, que lhe sucedeu, e Rorgo.
|
| rdfs:comment |
Hugh IV (died c. 1026), called Brunus (Lat … Hugh IV (died c. 1026), called Brunus (Latin for the Brown), was the fourth Lord of Lusignan. He was the son of Hugh III Albus and . He was a turbulent baron, who brought his family out of obscurity and on their way to prominence in European and eventually even Middle Eastern affairs. Hugh also engaged in a long war with Aimery I, lord of Rancon, who seized Civray, a fief of . By alliance with Duke William V of Aquitaine, Hugh and Bernard retook Civray and Hugh held it as a fief, though he lost it soon after. Nevertheless, he continued his war with Aimery.theless, he continued his war with Aimery.
, ユーグ4世・ド・リュジニャン（フランス語：Hugues IV de Lusignan, 997年以前 - 1030/32年）は、リュジニャンの4代目領主。ブルヌス（Brunus, ラテン語で褐色卿）またはル・キリアルク（le Chiliarque, フランス語で千人隊長卿）と呼ばれた。
, Hugo IV. von Lusignan († 1026), genannt „d … Hugo IV. von Lusignan († 1026), genannt „der Braune“ (lateinisch Brunus), war der vierte Herr von Lusignan und Sohn von Hugo dem Weißen und dessen Gattin Arsendis. Hugo war eine stürmische Persönlichkeit und brachte die Familie Lusignan auf den Weg, in Europa und schließlich auch im Nahen Osten einige Prominenz zu erlangen. Er hinterließ mindestens zwei Söhne: Hugo V. von Lusignan, genannt „der Fromme“, der sein Nachfolger wurde, und Rorgo von Lusignan, der Mönch wurde., und Rorgo von Lusignan, der Mönch wurde.
, Гуго IV де Лузиньян (фр. Hugues IV de Lusignan, ум. ок. 1025/1032), прозванный Коричневый (фр. le Brun) — сеньор де Лузиньян с ок. 1012 года, сеньор де Куэ, сын Гуго III Белого, сеньора де Лузиньяна, и Арсенды де Вивон.
, Ο Ούγος Δ΄ των Λουζινιάν ή Ούγος ο Μελαμψό … Ο Ούγος Δ΄ των Λουζινιάν ή Ούγος ο Μελαμψός, (Γαλλική γλώσσα : Hugues IV brunus, απεβ. περί το 1026) από τον Οίκο των Λουζινιάν ήταν ο τέταρτος κύριος του Λουζινιάν. Ήταν γιος του Ούγου Γ΄, κυρίου του Λουζινιάν και της Αρσενντίς. Η ανήσυχη φύση του βαρόνου, τον έκανε να αναμειχθεί με τα τεκταινόμενα στην εγγύς Ανατολή και έτσι έφερε τον Οίκο του από την αφάνεια στο να γίνει περιφανής στην Ευρώπη.Πέρασε πολλά έτη σε διαμάχη με τους υποκόμητες του Τουάρ για ένα φέουδο, που ισχυριζόταν ότι το εδικαιούτο. Όταν νυμφεύτηκε την κόρη του Ραλφ υποκόμη του Τουάρ, επικράτησε ειρήνη και έλαβε ως προίκα το κάστρο Μουζέιγ. Ήδη είχε το κάστρο Λουζινιάν, που είχε κτίσει ο πάππος του Ούγος Β΄ του Λουζινιάν και αυτό του Κουέ, κτισμένο από τον δούκα της Ακουιτανίας. Όμως ο διάδοχος τού Ραλφ, ο Γοδεφρείδος, πΌμως ο διάδοχος τού Ραλφ, ο Γοδεφρείδος, π
, Hugo IV van Lusignan bijgenaamd de Bruine (overleden in 1026) was van 1012 tot aan zijn dood heer van Lusignan. Hij behoorde tot het huis Lusignan.
, Hugo IV (m c.1026), chamado Bruno, foi o q … Hugo IV (m c.1026), chamado Bruno, foi o quarto Senhor de Lusinhão. Foi o filho de Hugo III Albus com Arsendis. Era um barão turbulento, que levou a sua família para fora da obscuridade e a caminho da prominência nos assuntos da Europa e Médio oriente. Hugo também contraiu uma longa guerra contra Almerico I, senhor de Rancon, que tomara Civray, um feudo de Bernardo I de La Marche. Por aliança com o Duque , Hugo e Bernardo retomaram Civray e Hugo assumiu-o como seu feudo, embora o perdesse pouco depois. Mesmo assim, continuou a sua guerra contra Almerico.m, continuou a sua guerra contra Almerico.
, Hugues IV de Lusignan dit le Brun ou le Ch … Hugues IV de Lusignan dit le Brun ou le Chiliarque est un noble poitevin né avant 997, mort entre 1030 et 1032. Il fut seigneur de Lusignan (1012-1030/32) et de Couhé et possédait les châteaux de Frontenay et de Chizé. Une partie de son itinéraire politique nous est connu grâce au texte du "Conventum". Hugues IV se voit attribuer le titre honorifique et prestigieux de clarissimus vir en 1025 par le roi de France, Robert II le Pieux. par le roi de France, Robert II le Pieux.
, Ugo IV di Lusignano detto il Bruno (... – 1030 circa) è stato un nobile franco, fu Signore di Lusignano, dal 1012, alla sua morte.
|
