| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
Felip de Malla -citat també com a Felipe d … Felip de Malla -citat també com a Felipe de Medalia (castellà)- (Barcelona, 1380 - Barcelona, 12 de juliol de 1431) fou el 17è president de la Generalitat de Catalunya (1425-1428), canonge degà d'Osca (1423), almoiner de la seu d'Elna (1423) i ardiaca major de la seu de Barcelona (1424-1431). Inicià joveníssim la seva formació en lletres i filosofia a la Universitat de Barcelona i, més tard, a Lleida. Culminà la seva formació en teologia, dret civil i dret canònic a París, on es diu que ensenyava “sagrades lletres” amb només divuit anys, universitat de la qual acabaria sent “mestre d'arts” i catedràtic de teologia. Brillant orador i autor d'estil classicitzant, la seva obra manuscrita és molt extensa, i la seva contribució més destacada és el Memorial del pecador remut, un tractat ascètic sobre el cristianisme, el paganisme i el judaisme. Amb l'aparició de la impremta, se'n varen fer dues edicions el 1483 i 1495. Protegit del papa Luna i del rei Martí l'Humà, que, el 1408, el nomenà conseller e promotor dels negocis de la cort, càrrec que mantingué amb Ferran I i amb Alfons IV el Magnànim. Al concili de Constança (1414-1418) obtingué sis vots per ocupar la seu papal de Roma, i en la qual fou escollit el que prendria el nom de Martí V, de qui feu una pública lloança molt reeixida. Durant el seu mandat al front de la Diputació del General, va haver de lluitar contra el distanciament progressiu entre el rei i el Principat de Catalunya, que ja venia des de les corts de Barcelona (1421). La imposició de castellans en les institucions, la poca preocupació reial pels seus dominis, capficat com estava el rei Alfons pels afers de Nàpols, o l'intent de fer un feu a Cervera per col·locar el seu germà Pere de Trastàmara són alguns dels episodis polítics que tensaren la relació. A tot això cal afegir, d'entre les preocupacions que li va tocar afrontar, les epidèmies de pesta i el terratrèmol de Catalunya de 1428. A la seva mort, gaudia de diverses prebendes, entre aquestes: la rectoria de l'església del Pi, el càrrec d'arxidiaca major i canonge de Barcelona, una canongia a la catedral de Girona, i una pabordia a València.dral de Girona, i una pabordia a València.
, Filips van Malla was een Catalaans katholi … Filips van Malla was een Catalaans katholiek theoloog en geestelijke. Hij was een begenadigd spreker, diplomaat en schrijver. Hij werd in juli 1425 verkozen als de zeventiende president van de Generalitat van Catalonië, als opvolger van Dalmau van Cartellà. Tijdens zijn mandaat verdedigde hij onverkort de belangen van het prinsdom Catalonië, en ging daarbij discussies met het koningshuis niet uit de weg. Op kerkelijk vlak was hij actief bij de oplossing van het Westers Schisma betrokken. In Latijnse teksten wordt hij Philippus de Meda(l)lia genoemd. Hij was afkomstig uit een van de betere Barcelonese families met een lange politieke traditie. Zijn vader Andreas, was een paar keer raadsheer van de stad. Zijn oudste broer, ook Andreas, was hospitaalridder en vertrouwensman van paus Benedict XIII en koning Maarten I. Op 6 april 1387 begint hij in de kathedraalschool en krijgt de tonsuur. In 1395 behaalde hij de graad van magister artium, volgens sommigen aan de Universiteit Lleida, maar veel waarschijnlijker in Parijs. Hij studeerde verder theologie onder de leiding van en aan de Sorbonne in Parijs waar hij in 1407 afstudeerde. In Parijs had hij als studiegenoten Jan Hus en Hiëronymus van Praag, met wie hij, zoals hij zelf schrijft "hartelijke gesprekken had, maar hartsgrondige meningsverschillen" omdat die twee niet geloofden in de transsubstantiatie. Nog tijdens zijn studies begon hij al te doceren. Uit zijn Franse tijd dateren zijn goede connecties met de latere paus Benedictus XIII. Na zijn benoeming als kanunnik aan het kapittel van Barcelona bleef hij doceren aan de Parijse universiteit. Koning Maarten I van Aragon, bijgenaamde de Humane, heeft hem de opdracht gegeven de provinciale overste van de celestijnen bij te staan bij het oprichten van twee kloosters in Barcelona en Valldaura. Als erkenning voor de geleverde diensten werd hij tot rector van het kapittel van Santa Maria del Pi benoemd. In 1408 kreeg hij van Maarten I de titel van «raadsheer en promotor van de handel van het hof», en werd hij voorgesteld als toekomstige kardinaal. Als bedankje voor zijn medewerking aan het Concilie van Perpinyà, waar de aanspraak op het pausdom van Benedictus XIII bevestigd werd, kreeg hij het aartsdiaconaat van Penedès aan de kathedraal van Barcelona. In 1417 leidt hij de afvaardiging van de Catalaans-Aragonese kroon bij het Concilie van Konstanz als ambassadeur van koning Alfons de Grootmoedige. Hij wordt algemeen erkend als een van de topdiplomaten en zijn retorische talenten werden door velen geprezen. Van dan af verslechtert de relatie met zijn beschermheer Benedictus, vooral als deze zich in zijn kasteel van Peniscola terugtrekt en koppig weigert mee te werken aan een oplossing voor het Westers Schisma zoals die tijdens het Concilie van Konstanz (1414-1418) afgesproken was. Als Oddone Colonna als compromisfiguur verkozen wordt tot nieuwe paus Martinus V, houdt hij de welkomstrede. De relaties met koning Alfons verslechteren als Martinus V een aantal lucratieve prebenden uit het patrimonium van Benedictus aan Filips toekent. De jonge Alfons van zijn kant, vond dat het zijn eigendom was en had ze liever aan eigen vertrouwelingen in leen gegeven. In de periode 1422-1423 volbrengt hij een paar diplomatieke missies in Napels, en komt daar met de humanistische ideeën van de vroege renaissance in contact. In 1425 wordt hij als vertegenwoordiger van de kerkelijke stand president van de Generalitat. Na zijn mandaat engageert hij zich in de fusie van de school van de stad en die van het kapittel. Een project dat al in 1422 besloten werd, maar pas in 1430, kort voor zijn dood gerealiseerd werd. Die eenheidsschool voor de zeven vrije kunsten en filosofie wordt de voorloper van de Universiteit van Barcelona die in 1450 het licht zal zien. Hij sterft thuis, in de Casa de l’Ardiaca (huis van de aartsdiaken) op 12 juli 1431. De inventaris van zijn goederen bleef bewaard en daarin valt vooral de rijke bibliotheek met vele klassieke teksten op. Na zijn dood werd vooral zijn diplomatieke en politieke carrière bestudeerd. Dat hij ook een begenadigd schrijver, en een van de grote theologen van de vijftiende-eeuwse Parijse alma mater is geweest, werd pas in de laatste helft van de vorige eeuw opnieuw ontdekt. Dit is ten dele te verklaren door het feit dat hij, ongebruikelijk voor die tijd, zijn theologische werken niet in het Latijn, maar in de Catalaanse volkstaal geschreven heeft. de Catalaanse volkstaal geschreven heeft.
, Felip de Malla (Barcelona, 1380 - 12 de ju … Felip de Malla (Barcelona, 1380 - 12 de julio de 1431) fue el 17º diputado eclesiástico de la Diputación del General de Cataluña, canónigo decano de Huesca (1423), y mayor de la sede de Barcelona (1424-1431). Formado en letras y filosofía en Lérida, culminó su formación en teología en París. Brillante orador y autor de estilo clásico, su obra manuscrita es muy extensa, siendo su contribución más destacada el Memorial del pecador remut, un tratado ascético sobre el cristianismo, el paganismo y el judaísmo. Con la aparición de la imprenta se hicieron dos ediciones en 1483 y 1495. Protegido de Benedicto XIII, el Papa Luna, y del rey Martín el Humano quien, en 1408, lo nombró "consejero y promotor de los negocios de la corte", cargo que mantuvo con Ferran I y con Alfonso el Magnánimo. Al Concilio de Constanza obtuvo seis votos para ocupar la sede papal de Roma. Durante su mandato al frente de la Generalidad tuvo que luchar contra el distanciamiento progresivo entre el rey y el principado, que ya venía desde las cortes de 1422. La imposición de castellanos en las instituciones, la poca preocupación real por sus dominios, metido cómo estaba el rey por los asuntos de Nápoles, o el intento de hacer un feudo en Cervera por colocar a su hermano son algunos de los episodios políticos que tensaron la relación. A todo esto hace falta añadir, de entre las preocupaciones que le tocó afrontar, las epidemias de peste y el terremoto de 1428.epidemias de peste y el terremoto de 1428.
, Felip de Malla (Catalan pronunciation: [fə … Felip de Malla (Catalan pronunciation: [fəˈlib də ˈmaʎə]; 1370 – 12 July 1431) was a Catalan prelate, theologian, scholastic, orator, classical scholar, and poet. He was a confidant of the kings Martin the Humane, Ferdinand of Antequera, and Alfonso the Magnanimous. He was the seventeenth President of the Generalitat de Catalunya from 1425 to 1428. Born in Barcelona and educated in literature and philosophy at the University of Lleida, Felip eventually earned a master's of theology from the University of Paris. He later took holy orders. Renowned for his oratory and his classical prose, among the ancients which he can be shown to have read are Pindar, Alcaeus, Horace, Catullus, and Serenus Sammonicus. A high percentage of his own manuscripts survive. Between 1419 and 1424 he penned his most important work, Memorial del peccador reemut, an ascetic treatise on Christianity, Judaism, and paganism. This manuscript now resides in the Biblioteca de Catalunya (MS. 465). Two incunabula of the Memorial del peccador reemut exist: the first was published in 1483 and the second in 1495 by at the Abbey of Montserrat. In 1408 Felip was appointed conseller e promotor dels negocis de la cort ("counsellor and business promoter of the court") by Martin. He maintained this position under Ferdinand and Alfonso. Felip participated in the negotiations leading up to the Compromise of Caspe, putting his support decisively behind Ferdinand of Antequera and exerting effective influence on his part. Felip also played a role in the resolution of the Western Schism through his work at the Council of Constance and his efforts against the following of Benedict XIII, his former patron. In the election to choose a pope, Felip received six votes at Constance. In February 1413, the Consistori de Barcelona held a poetry competition at the Palau Reial Major. Both the opening speech (presuposición) and the closing one were given by Felip de Malla, one of the maintainers (mantenidors) of the Consistori. Both speeches were transcribed (and presumably delivered) in a Catalan liberally seasoned with classical and ecclesiastical Latin, as befitted Felip's education and reputation. Not surprisingly from a master of theology, it is intensely religious: In light of the fact that Ferdinand was involved in a war with James II, Count of Urgell, Felip, whose duty it is as maintainer to give the contestants a theme, asked for short, sharp verses about war, namely, a sirventes. In 1423 Felip was the dean of the diocese of Huesca and then almoner of Elne. In 1424 he was elevated to the position of archdeacon of the see of Barcelona, which post he held until his death. In 1425 he was made president of the Generalitat. In that capacity he had to fight the distance between the king and the nobility, growing wider since the . During his term Felip dealt with the introduction of Castilians into government offices, the lack of concern showed by King Alfonso for his Spanish territories, the preoccupation of the king with the conquest of Naples, and the attempt by Alfonso to create a fief for his younger brother at Cervera. In 1428 Catalonia was ravaged by the plague, and an earthquake struck on 2 February. This earthquake was one of only several that struck Catalonia (especially Roussillon) during the years 1427–28. The duty of informing the king, who was then in Valencia, fell to Felip, whose letter and description of the event survives. Felip left office later that year. He died on 12 July 1431 in Barcelona.ear. He died on 12 July 1431 in Barcelona.
|
| rdfs:comment |
Felip de Malla -citat també com a Felipe d … Felip de Malla -citat també com a Felipe de Medalia (castellà)- (Barcelona, 1380 - Barcelona, 12 de juliol de 1431) fou el 17è president de la Generalitat de Catalunya (1425-1428), canonge degà d'Osca (1423), almoiner de la seu d'Elna (1423) i ardiaca major de la seu de Barcelona (1424-1431). Protegit del papa Luna i del rei Martí l'Humà, que, el 1408, el nomenà conseller e promotor dels negocis de la cort, càrrec que mantingué amb Ferran I i amb Alfons IV el Magnànim. amb Ferran I i amb Alfons IV el Magnànim.
, Felip de Malla (Catalan pronunciation: [fə … Felip de Malla (Catalan pronunciation: [fəˈlib də ˈmaʎə]; 1370 – 12 July 1431) was a Catalan prelate, theologian, scholastic, orator, classical scholar, and poet. He was a confidant of the kings Martin the Humane, Ferdinand of Antequera, and Alfonso the Magnanimous. He was the seventeenth President of the Generalitat de Catalunya from 1425 to 1428. In light of the fact that Ferdinand was involved in a war with James II, Count of Urgell, Felip, whose duty it is as maintainer to give the contestants a theme, asked for short, sharp verses about war, namely, a sirventes.arp verses about war, namely, a sirventes.
, Filips van Malla was een Catalaans katholi … Filips van Malla was een Catalaans katholiek theoloog en geestelijke. Hij was een begenadigd spreker, diplomaat en schrijver. Hij werd in juli 1425 verkozen als de zeventiende president van de Generalitat van Catalonië, als opvolger van Dalmau van Cartellà. Tijdens zijn mandaat verdedigde hij onverkort de belangen van het prinsdom Catalonië, en ging daarbij discussies met het koningshuis niet uit de weg. Op kerkelijk vlak was hij actief bij de oplossing van het Westers Schisma betrokken. In Latijnse teksten wordt hij Philippus de Meda(l)lia genoemd.wordt hij Philippus de Meda(l)lia genoemd.
, Felip de Malla (Barcelona, 1380 - 12 de ju … Felip de Malla (Barcelona, 1380 - 12 de julio de 1431) fue el 17º diputado eclesiástico de la Diputación del General de Cataluña, canónigo decano de Huesca (1423), y mayor de la sede de Barcelona (1424-1431). Formado en letras y filosofía en Lérida, culminó su formación en teología en París. Brillante orador y autor de estilo clásico, su obra manuscrita es muy extensa, siendo su contribución más destacada el Memorial del pecador remut, un tratado ascético sobre el cristianismo, el paganismo y el judaísmo. Con la aparición de la imprenta se hicieron dos ediciones en 1483 y 1495. se hicieron dos ediciones en 1483 y 1495.
|
