| http://dbpedia.org/ontology/abstract
|
L'anfibraco (in greco antico: ἀμφίβραχυς, … L'anfibraco (in greco antico: ἀμφίβραχυς, amphíbrachys, "breve ai due lati") è un piede utilizzato nella metrica classica. Si compone di quattro morae: una sillaba lunga tra due sillabe brevi, secondo lo schema ∪ — ∪. Lo stesso piede in latino era chiamato anche scolius dal nome di un tipo di arpa, con cui si accompagnava la recitazione. Questo piede è stato utilizzato anche nella metrica moderna (non più quantitativa, ma accentuativa), in questo caso si compone di una sillaba accentata fra due sillabe atone. Nella poesia inglese l'anfibraco è la base del limerick. L'anfibraco è usato anche nella poesia russa.nfibraco è usato anche nella poesia russa.
, L'amfíbrac (en grec "igual dels braços") é … L'amfíbrac (en grec "igual dels braços") és un peu mètric de clàusules trisíl·labes, on la central és una síl·laba tònica i les altres dues síl·labes àtones en les mètriques basades en l'accentuació. Quan la mètrica es basa en la distinció de les vocals, la síl·laba central és llarga i les altres breus (de fet aquest és l'origen grec d'aquest peu mètric). Exemples d'amfíbracs en català serien les paraules "llibreta" o "muntanya" o el vers "La núvia tremola com fulla gelada" Els autors clàssics, com que es basaven en la llargària sil·làbica, podien tenir versos de diferents mides, tret que es va perdre en el pas a la poesia moderna en llengües vernacles. En català, és un ritme freqüent als versos d'Agustí Esclasans i Folch.ent als versos d'Agustí Esclasans i Folch.
, Амфібра́хій (грец. αμφιβραχυς — з обох бок … Амфібра́хій (грец. αμφιβραχυς — з обох боків короткий) — в античній версифікації — трискладова стопа на чотири мори з довгим середнім складом. У силабо-тонічному віршуванні — трискладова стопа з середнім наголошеним складом (U—U). Константа віршового рядка може бути двоскладовою, перетворюючись на ямб з наголосом на останньому складі, чи в позанаголошеному стані містити кілька складів (пеан); найліпший варіант амфібрахія — при парокситонній римі, коли витворюється гармонійний акаталектичний рядок. В українській поезії до амфібрахія вперше звернувся Є. Гребінка («Човен», «Українська мелодія» тощо). Найменш уживаний одностопний амфібрахій, що трапляється здебільшого в гетерометричних строфах задля увиразнення ліричного сюжету та акцентуації поетичної думки: — Матусю! Хто очі мені замінив? —Всміхнеться, щоб сліз не побачив…Сама — до вікна, до неораних нив —І плаче… (Є. Плужник). Двостопний амфібрахій також не часто зустрічається: …ночами про подвигя марив малим,а подвиг — це побутбез жару й золи,шизоїдно чистий,абсурдно міцний,не вельми врочистий,та дуже ясний. Подеколи поети звертаються до тристопного амфібрахія: На ґратах не місяць — корова,Не сяйво — рапатий язик.В залізних, вантажних оковах —Життя божевільного лик (І. Крушельницький). Прикладів чотиристопного амфібрахія в українському вірші теж не дуже багато: О метана бурею, Нене злиденна,Укріплю Тебе я на камені слова,І будеш, як церква, ясна і сталенна! (В. Пачовський) П'ятистопний амфібрахій надає поетичному мовленню ознак урочистості, як у вірші М. Бажана «На Карпатських узгір'ях»: Просвічений сонцем, на вітрі, в зеленім огніВін листя різьблене, обтяжене росами, сушить.Хай ломляться гори, хай грози ревуть в вишині, —Він тут вкорінився, він тут укріпився й не рушить. Надзвичайно рідкісний амфібрахій — шестистопний (С. Голованівський: «Минають роки, як хвилини, і зорі згасають байдужо…»), що виразно розмежовує віршовий рядок на два піввірші, викликає враження «важкого» стилю. Подеколи поети звертаються і до вільного амфібрахію, наприклад, І. Франко: Полудне.Широкеє поле безлюдне.Довкола для ока й для вухаНі духа! (…)дне.Довкола для ока й для вухаНі духа! (…)
, Amfibrako (de malnova greka, "ambaŭflanke … Amfibrako (de malnova greka, "ambaŭflanke mallonga") estas trisilaba versero, konsistanta el unu longa aŭ akcenta silabo inter du mallongaj aŭ senakcentaj silaboj. Oni kutime notas ĝin per ∪—∪. Ekzemploj: "doloro" (unu amfibrako), "Tra densa | mallumo | briletas | la celo" (kvar amfibrakoj).o | briletas | la celo" (kvar amfibrakoj).
, Amfibrach (z řec. amphíbrachys, oboustrann … Amfibrach (z řec. amphíbrachys, oboustranně krátký) je v metrice stopa, skládající se ze tří slabik, v pořadí nepřízvučná-přízvučná-nepřízvučná (či v časoměrném verši krátká-dlouhá-krátká). V českém sylabotónickém verši jsou amfibrachy realizovány jako katalektické daktyly s předrážkou (přízvučné slabiky jsou vyznačeny tučně): „... ať zářilo slunce, ať večer se šeřil,já semknutou brvou jsem vrahy ty měřil...“(Petr Bezruč: Kdo na moje místo?) Amfibrachický verš (z důvodu přízvuku, který je umístěn na předposlední slabice) je typický pro polskou literaturu: Grał w lesie Matysek na skrzypkach z jedliny —I wygrał, i wygrał — płacz zmarłej dziewczyny.O, płaczu bezbrzeżny, dlaczego tak płaczesz?Dlaczego w pnie drzewne, jak we drzwi, kołaczesz?Zapomnij o klęsce, a świat się odmieni, —I rosą spłyń w zieleń, i spocznij w zieleni!(Bolesław Leśmian, Matysek)znij w zieleni!(Bolesław Leśmian, Matysek)
, El anfíbraco (del lat. amphibrăchus, y est … El anfíbraco (del lat. amphibrăchus, y este del gr. ἀμφίβραχυς, de ἀμφί, "por ambos lados", y βραχυς, "breve") es un pie de tres sílabas de la métrica grecolatina cuantitativa que consiste en una sílaba larga entre dos breves: U_U. En la métrica acentual se suele imitar el pie con una sílaba tónica entre dos átonas (oóo). Tienen la forma de anfíbraco palabras como "ventana", "cerrojo" etcétera. Sobre la pauta de anfíbraco puede formarse una línea de prosa así: "Venía llorando; llevaba pintada en los ojos la triste noticia" (oóo oóo oóo oóo oóo oóo oóo) En el verso usó ritmo anfibráquico Rubén Darío, poeta del Modernismo, en su “Marcha triunfal” (1895): ¡Ya viene el cortejo!¡Ya viene el cortejo! Ya se oyen los claros clarines.La espada se anuncia con claro reflejo;ya viene, oro y hierro, el cortejo de los paladines.Ya pasa debajo los arcos ornados de blancas Minervas y Martes,los arcos triunfales en donde las Famas erigen sus largas trompetasla gloria solemne de los estandartesllevados por manos robustas de heroicos atletas.os por manos robustas de heroicos atletas.
, Amphibrachys (altgriechisch ἀμφίβραχυς ‚be … Amphibrachys (altgriechisch ἀμφίβραχυς ‚beidseits kurz‘; Plural Amphibrachys oder auch Amphibrachien) bezeichnet in der antiken Verslehre einen einfachen, dreigliedrigen Versfuß, bei dem zwei Kürzen eine Länge umschließen nach dem Schema ◡—◡. Als eigenständiger Versfuß ist der Amphibrachys sowohl in der antiken als auch in der modernen Dichtung sehr selten, obwohl er als Wortfuß zum Beispiel im Deutschen häufig ist („entstanden“, „gelaufen“ etc.), da ein amphibrachyscher Vers auch anapästisch oder daktylisch interpretiert werden kann. Beispiel: ◡—◡ˌ◡—◡ˌ◡—◡ (amphybrachisch)◡—ˌ◡◡—ˌ◡◡—ˌ◡ (hyperkatalektisch akephal anapästisch bzw. Jambus gefolgt von Anapästen)◡ˌ—◡◡ˌ—◡◡ˌ—◡ (katalektisch daktylisch mit Auftakt) Daher kann in der modernen Lyrik von einem Gebrauch des Amphibrachys sinnvoll nur dann gesprochen werden, wenn eine Absicht der Nachbildung des antiken Maßes angenommen werden kann. Belege finden sich vereinzelt im Deutschen bei Johann Wolfgang Goethe, Friedrich von Matthisson, Ernst Moritz Arndt, Conrad Ferdinand Meyer (Lied der Toten) sowie im Englischen bei Byron (Song of the Soldiers within).Als Beispiel für ein Gedicht mit amphibrachyschem Rhythmus sei das Parzenlied Goethes aus der Tragödie Iphigenie auf Tauris zitiert: Es fü̱rchte die Gö̱tterDas Me̱nschengeschle̱cht!Sie ha̱lten die He̱rrschaftIn e̱wigen Hä̱nden,Und kö̱nnen sie bra̱uchen,Wie's i̱hnen gefä̱llt. Die Verse zwei und sechs sind katalektisch. Der bei einer (unerwünschten) Zäsur im Hexameter nach dem vierten Trochäus (gr. κατὰ τέταρτον τροχαῖον katá tétarton trochaíon, siehe Hermannsche Brücke) verbleibende Teil wird auch als Amphibrachienschaukel bezeichnet: —◡◡—◡◡—◡◡—◡ ‖ ◡—◡◡—◡nschaukel bezeichnet: —◡◡—◡◡—◡◡—◡ ‖ ◡—◡◡—◡
, An amphibrach (/ˈæmfɪbræk/) is a metrical … An amphibrach (/ˈæmfɪbræk/) is a metrical foot used in Latin and Greek prosody. It consists of a long syllable between two short syllables. The word comes from the Greek ἀμφίβραχυς, amphíbrakhys, "short on both sides". In English accentual-syllabic poetry, an amphibrach is a stressed syllable surrounded by two unstressed syllables. It is rarely used as the overall meter of a poem, usually appearing only in a small amount of humorous poetry, children's poetry, and experimental poems. The individual amphibrachic foot often appears as a variant within, for instance, anapaestic meter. It is the main foot used in the construction of the limerick, as in "There once was / a girl from / Nantucket." It was also used by the Victorians for narrative poetry, e.g. Samuel Woodworth's poem "The Old Oaken Bucket" (1817) beginning "How dear to / my heart are / the scenes of / my childhood." W. H. Auden's poem "O where are you going?" (1931) is a more recent and slightly less metrically-regular example. The amphibrach is also often used in ballads and light verse, such as the hypermetrical lines of Sir John Betjeman's poem "Meditation on the A30" (1966). Amphibrachs are a staple meter of Russian poetry. A common variation in an amphibrachic line, in both Russian and English, is to end the line with an iamb, as Thomas Hardy does in "The Ruined Maid" (1901): "Oh did n't / you know I'd / been ru in'd / said she". Some books by Dr. Seuss contain many lines written in amphibrachs, such as these from If I Ran the Circus (1956): All ready / to put up / the tents for / my circus.I think I / will call it / the Circus / McGurkus.And NOW comes / an act of / Enormous / Enormance!No former / performer's / performed this / performance! Much of Leonard Cohen's song "Famous Blue Raincoat" (1971) is written in amphibrachs - e.g. the first verse (apart from the first foot of the third line, which is a spondee): It's four in / the morning, / the end of / DecemberI'm writing / you now just / to see if / you're betterNew York / is cold, but / I like where / I'm livingThere's music / on Clinton / Street all through / the evening. Amphibrachic metre is very popular in Polish literature. It can be found in romantic poetry in some works by Adam Mickiewicz and Juliusz Słowacki. The best known example is "Deszcz jesienny" (English: "Autumn rain"; 1908) by Leopold Staff. Amfibrachus is believed to be suitable for lullabies. Usually Polish amphibrachic lines have feminine ending (for example the tetrametre "sSssSssSssSs") but some poets experiment with masculine lines as well. In the poem "Walc" (English: "Waltz") from Czesław Miłosz's 1945 collection Ocalenie the first line is "sSssSssSssSs", and the second "sSssSssSssS", and so on. Jan Bolesław Ożóg experimented with irregular amphibrachic verse with different number of feet in succeeding lines. An example of this way of making verse is the poem Jemioła (Mistletoe), included in the book with the same title (1966).ed in the book with the same title (1966).
, L’amphibraque (en grec ἀμφί-βραχυς « court … L’amphibraque (en grec ἀμφί-βραχυς « court - des deux côtés ») est un pied ternaire composé d'une syllabe longue (ou accentuée) entourée de deux syllabes brèves (ou non accentuées). On le note ainsi : | ∪ — ∪ |. Il est notamment utilisé dans la métrique antique et poésie russe. En espéranto, le poème La vojo de Zamenhof est entièrement écrit en tétramètres et trimètres amphibrachiques. La Prière sous l'étendard vert (eo:Preĝo sub la verda standardo) que Zamenhof déclama pour la première fois au premier Congrès universel d'espéranto (Boulogne-sur-mer, 1905) est également entièrement en amphibraques.est également entièrement en amphibraques.
, Амфибра́хий (греч. ἀμφίβραχυς «с обеих сто … Амфибра́хий (греч. ἀμφίβραχυς «с обеих сторон краткий») — стихотворный размер (метр), образуемый трёхсложными стопами с сильным местом (ударением) на втором слоге. Не ве́тер бушу́ет над бо́ром,Не с го́р побежа́ли ручьи́ —Моро́з-воево́да дозо́ромОбхо́дит владе́нья свои́. — Н. А. Некрасов, «Мороз, Красный нос» XXX Наиболее часто употребляемые размеры русского силлабо-тонического амфибрахия — четырёхстопный (начало XIX века) и трёхстопный (с середины XIX века). Доро́же отчи́зны — не зна́л ничего́Бое́ц, не люби́вший поко́я. — Н. А. Некрасов, «Русские женщины»: «Княгиня М. Н. Волконская»сские женщины»: «Княгиня М. Н. Волконская»
, Een amfibrachys (mv. amfibrachen) (Oudgrieks: ἀμφίβραχυς (amphibrachus), aan beide kanten kort) is een versvoet bestaande uit een beklemtoonde lettergreep met aan weerszijden een onbeklemtoonde. Men noteert de amfibrachys als .
, Amfibrach (gr. amphíbrachys, dosł. z obu s … Amfibrach (gr. amphíbrachys, dosł. z obu stron krótki) w metryce iloczasowej – stopa metryczna składająca się z trzech sylab: jednej długiej między dwiema krótkimi. W polskich wierszach odpowiednikiem jest sekwencja składająca się z jednej sylaby akcentowanej między dwiema nieakcentowanymi. W języku polskim występuje bardzo często, prawie każdy trzysylabowy wyraz jest amfibrachem (np. kolega), łatwo też układać z amfibrachów wiersze sylabotoniczne, np. Po morzach wędrował, był kiedyś Farysem,Pod palmą spoczywał, pod ciemnym cyprysem,Z modlitwą Araba był w gmachach Khaaba,(…)(Juliusz Słowacki, Duma o Wacławie Rzewuskim)liusz Słowacki, Duma o Wacławie Rzewuskim)
|
| rdfs:comment |
Een amfibrachys (mv. amfibrachen) (Oudgrieks: ἀμφίβραχυς (amphibrachus), aan beide kanten kort) is een versvoet bestaande uit een beklemtoonde lettergreep met aan weerszijden een onbeklemtoonde. Men noteert de amfibrachys als .
, El anfíbraco (del lat. amphibrăchus, y est … El anfíbraco (del lat. amphibrăchus, y este del gr. ἀμφίβραχυς, de ἀμφί, "por ambos lados", y βραχυς, "breve") es un pie de tres sílabas de la métrica grecolatina cuantitativa que consiste en una sílaba larga entre dos breves: U_U. En la métrica acentual se suele imitar el pie con una sílaba tónica entre dos átonas (oóo). Tienen la forma de anfíbraco palabras como "ventana", "cerrojo" etcétera. Sobre la pauta de anfíbraco puede formarse una línea de prosa así: "Venía llorando; llevaba pintada en los ojos la triste noticia" (oóo oóo oóo oóo oóo oóo oóo)ste noticia" (oóo oóo oóo oóo oóo oóo oóo)
, Амфібра́хій (грец. αμφιβραχυς — з обох бок … Амфібра́хій (грец. αμφιβραχυς — з обох боків короткий) — в античній версифікації — трискладова стопа на чотири мори з довгим середнім складом. У силабо-тонічному віршуванні — трискладова стопа з середнім наголошеним складом (U—U). Константа віршового рядка може бути двоскладовою, перетворюючись на ямб з наголосом на останньому складі, чи в позанаголошеному стані містити кілька складів (пеан); найліпший варіант амфібрахія — при парокситонній римі, коли витворюється гармонійний акаталектичний рядок. Двостопний амфібрахій також не часто зустрічається:й амфібрахій також не часто зустрічається:
, Amfibrako (de malnova greka, "ambaŭflanke … Amfibrako (de malnova greka, "ambaŭflanke mallonga") estas trisilaba versero, konsistanta el unu longa aŭ akcenta silabo inter du mallongaj aŭ senakcentaj silaboj. Oni kutime notas ĝin per ∪—∪. Ekzemploj: "doloro" (unu amfibrako), "Tra densa | mallumo | briletas | la celo" (kvar amfibrakoj).o | briletas | la celo" (kvar amfibrakoj).
, Amphibrachys (altgriechisch ἀμφίβραχυς ‚be … Amphibrachys (altgriechisch ἀμφίβραχυς ‚beidseits kurz‘; Plural Amphibrachys oder auch Amphibrachien) bezeichnet in der antiken Verslehre einen einfachen, dreigliedrigen Versfuß, bei dem zwei Kürzen eine Länge umschließen nach dem Schema ◡—◡. Als eigenständiger Versfuß ist der Amphibrachys sowohl in der antiken als auch in der modernen Dichtung sehr selten, obwohl er als Wortfuß zum Beispiel im Deutschen häufig ist („entstanden“, „gelaufen“ etc.), da ein amphibrachyscher Vers auch anapästisch oder daktylisch interpretiert werden kann. Beispiel: Die Verse zwei und sechs sind katalektisch.ie Verse zwei und sechs sind katalektisch.
, L'anfibraco (in greco antico: ἀμφίβραχυς, … L'anfibraco (in greco antico: ἀμφίβραχυς, amphíbrachys, "breve ai due lati") è un piede utilizzato nella metrica classica. Si compone di quattro morae: una sillaba lunga tra due sillabe brevi, secondo lo schema ∪ — ∪. Lo stesso piede in latino era chiamato anche scolius dal nome di un tipo di arpa, con cui si accompagnava la recitazione.a, con cui si accompagnava la recitazione.
, L’amphibraque (en grec ἀμφί-βραχυς « court … L’amphibraque (en grec ἀμφί-βραχυς « court - des deux côtés ») est un pied ternaire composé d'une syllabe longue (ou accentuée) entourée de deux syllabes brèves (ou non accentuées). On le note ainsi : | ∪ — ∪ |. Il est notamment utilisé dans la métrique antique et poésie russe. dans la métrique antique et poésie russe.
, L'amfíbrac (en grec "igual dels braços") é … L'amfíbrac (en grec "igual dels braços") és un peu mètric de clàusules trisíl·labes, on la central és una síl·laba tònica i les altres dues síl·labes àtones en les mètriques basades en l'accentuació. Quan la mètrica es basa en la distinció de les vocals, la síl·laba central és llarga i les altres breus (de fet aquest és l'origen grec d'aquest peu mètric). Exemples d'amfíbracs en català serien les paraules "llibreta" o "muntanya" o el vers "La núvia tremola com fulla gelada"l vers "La núvia tremola com fulla gelada"
, Amfibrach (z řec. amphíbrachys, oboustrann … Amfibrach (z řec. amphíbrachys, oboustranně krátký) je v metrice stopa, skládající se ze tří slabik, v pořadí nepřízvučná-přízvučná-nepřízvučná (či v časoměrném verši krátká-dlouhá-krátká). V českém sylabotónickém verši jsou amfibrachy realizovány jako katalektické daktyly s předrážkou (přízvučné slabiky jsou vyznačeny tučně): „... ať zářilo slunce, ať večer se šeřil,já semknutou brvou jsem vrahy ty měřil...“(Petr Bezruč: Kdo na moje místo?) Amfibrachický verš (z důvodu přízvuku, který je umístěn na předposlední slabice) je typický pro polskou literaturu:labice) je typický pro polskou literaturu:
, Amfibrach (gr. amphíbrachys, dosł. z obu s … Amfibrach (gr. amphíbrachys, dosł. z obu stron krótki) w metryce iloczasowej – stopa metryczna składająca się z trzech sylab: jednej długiej między dwiema krótkimi. W polskich wierszach odpowiednikiem jest sekwencja składająca się z jednej sylaby akcentowanej między dwiema nieakcentowanymi. W języku polskim występuje bardzo często, prawie każdy trzysylabowy wyraz jest amfibrachem (np. kolega), łatwo też układać z amfibrachów wiersze sylabotoniczne, np. z amfibrachów wiersze sylabotoniczne, np.
, An amphibrach (/ˈæmfɪbræk/) is a metrical … An amphibrach (/ˈæmfɪbræk/) is a metrical foot used in Latin and Greek prosody. It consists of a long syllable between two short syllables. The word comes from the Greek ἀμφίβραχυς, amphíbrakhys, "short on both sides". In English accentual-syllabic poetry, an amphibrach is a stressed syllable surrounded by two unstressed syllables. It is rarely used as the overall meter of a poem, usually appearing only in a small amount of humorous poetry, children's poetry, and experimental poems. The individual amphibrachic foot often appears as a variant within, for instance, anapaestic meter.nt within, for instance, anapaestic meter.
, Амфибра́хий (греч. ἀμφίβραχυς «с обеих сто … Амфибра́хий (греч. ἀμφίβραχυς «с обеих сторон краткий») — стихотворный размер (метр), образуемый трёхсложными стопами с сильным местом (ударением) на втором слоге. Не ве́тер бушу́ет над бо́ром,Не с го́р побежа́ли ручьи́ —Моро́з-воево́да дозо́ромОбхо́дит владе́нья свои́. — Н. А. Некрасов, «Мороз, Красный нос» XXX Наиболее часто употребляемые размеры русского силлабо-тонического амфибрахия — четырёхстопный (начало XIX века) и трёхстопный (с середины XIX века). Доро́же отчи́зны — не зна́л ничего́Бое́ц, не люби́вший поко́я. — Н. А. Некрасов, «Русские женщины»: «Княгиня М. Н. Волконская»сские женщины»: «Княгиня М. Н. Волконская»
|
